Van Peru naar Ecuador – aliens en nog een verjaardag

Iedereen heeft wel eens gehoord van de Nazca-lijnen, maar niemand weet zeker hoe ze ooit gemaakt zijn en vooral waarom. De lijnen vormen geogliefen in de Nazca-woestijn en beslaan een droog gebied van 500 km2. Ze vormen een netwerk van meer dan 800 lijnen, 300 figuren en een stuk of 70 tekeningen van dieren en planten: onder meer een aap van 90 m lang, een condor met een vleugelspan van 130 m, een kolibrie, een papegaai, en een mannetje dat bekend staat als de astronaut. Men denkt dat de lijnen gemaakt zijn door mensen uit de Nazca-cultuur, tussen 200 vC en 700 nC, en dat ze een religieuze betekenis hebben. Inmiddels is uitgevogeld dat ze waarschijnlijk touwen spanden tussen stokjes als richtlijnen voor de tekenaars. (Het ‘tekenen’ werd gedaan door de roodbruine toplaag van stenen weg te halen, waaronder dan een lichtere kleur steen te zien was). Hmmm… Dat is te makkelijk. Wij prefereren een alternatieve theorie, nl. dat de lijnen met behulp van buitenaardse wezens gemaakt zijn. Waarom zouden ze anders een tekening maken van een mannetje dat duidelijk een helm op heeft, moonboots draagt en een rugzakje met zuurstofflessen? 🙂

Arequipa is een koloniale stad, zoals we er de laatste tijd wel meer gezien hebben. Wat de stad bijzonder maakt is dat veel koloniale gebouwen gemaakt zijn van sillar, een parelwitte vulkanische steensoort, waar de stad ook zijn bijnaam ‘La Ciudad Blanca’ (de witte stad) van krijgt. Overigens is dat wel een beetje marketing speak, want op een regenachtige dag zoals toen wij er waren oogt het spul gewoon grijs. Het historische centrum is nu een UNESCO world heritage site. Het is een leuke plek om een dagje (maar ook niet langer dan dat) rond te wandelen. Een van de leukste bezienswaardigheden is het Santa Catalina klooster, dat bijna een complete stad binnen de stad is. Je kunt er ook goed eten en we hadden zelfs de beste frietjes (nl. langer dan 10 seconden gebakken en knapperig) in heel Zuid-Amerika bij… een lokaal Turks restaurant.

Vanuit Arequipa namen we de bus (zo’n 8 uur) naar Nazca (of Nasca, wat je ook vaak ziet), waar we rond middernacht aankwamen. Aan de late kant, maar we konden zonder problemen onze rondvlucht over de Nazca-lijnen voor de volgende ochtend nog boeken. En daarom ga je naar Nazca, iets anders is er werkelijk niet te doen. Bekijk de lijnen en neem de volgende bus het plaatsje uit… De vluchten worden uitgevoerd in Cessna vliegtuigjes waar 6 personen in passen, inclusief de piloot. Zo zit iedereen bij een raam. Om er zeker van te zijn dat mensen aan beide kanten van het vliegtuig de figuren goed zien, cirkelt de piloot er op los alsof hij in een stuntshow zit. Niet geschikt voor mensen met zwakke magen! Maar het zicht is wel perfect op die manier en als je maag het toestaat, kun je mooie foto’s maken.

Na de rondvlucht en een lekkere lunch was het inderdaad tijd om te vertrekken. Het was tenslotte nog maar zo’n 7 uur met de bus naar Lima.. Zucht.. En het enige spannende onderweg was een zandstorm die de weg over zwiepte. Ach ja. We hebben het weer overleefd. In Lima hadden we een hotel geboekt in Miraflores, een district dat bekend staat om z’n winkelgebieden, tuinen, bloemenparken en stranden. Het is één van de betere wijken van de grote stad Lima. Maar het hotel voldeed niet helemaal. De mensen waren echt aardig maar het was gewoon te warm en te lawaaierig. De volgende dag zijn we dan ook verhuisd naar een ander, zij het iets duurder, hotel een paar blokken verderop. En dat was een stuk beter. En ook precies op tijd omdat de volgende dag mijn darmen heftig in opstand kwamen. Ik overleefde nog maar net de stadsrondrit door Miraflores en het bezoek aan Pachacamac, een archeologische Inka site in de buurt… Lima is een grote moderne stad met een leuk koloniaal centrum. Wat me wel altijd opvalt als we zo’n soort stad bezoeken, is dat de mensen er over het algemeen een stuk dikker zijn. Het zal wel een teken van welvaart zijn..

Omdat er geen directe verbinding is van Lima naar Cuenca in Ecuador vlogen we eerst naar Tumbes in het noorden van Peru om vandaar de bus over de grens met Ecuador te nemen richting Cuenca. Dat was op de 24e, mijn verjaardag, en niet de spannendste manier om de dag door te brengen. Het was ook nog de laatste dag van carnaval en om één of andere reden die mij totaal ontgaat, vinden mensen aan deze kant van de Andes het enorm leuk om elkaar (en als ze de kans krijgen vreemdelingen ook) tot op het bot nat te spuiten. Je zou denken dat je in de bus veilig bent maar, zoals we de ‘hard way’ hebben ondervonden, is dat niet het geval. Ze kregen het voor elkaar complete emmers water door de open ramen van de bus leeg te kieperen en omdat de bus reed, werden een hoop passagiers drijfnat.. (Natuurlijk deden wij na de eerste emmer de ramen snel dicht maar de mensen vóór ons waren niet zo snugger en dus werden we nog vaker getroffen). Na ons omgekleed te hebben in ons erg leuke hotel in Cuenca hebben we lekker gedineerd om eindelijk mijn verjaardag te vieren.. Ik moet zeggen dat het erg raar voelt om voor de tweede keer jarig te zijn tijdens deze reis. Het doet je beseffen hoe lang we eigenlijk al van huis weg zijn. Het grappige is dat ik die 2 keer wel in 3 verschillende landen heb gevierd!