Peru – Incaland

Cavia’s zijn verrassend veelzijdige beestjes. Niet alleen doen ze het leuk in een tredmolentje in een kooitje, volgens de Inca’s beschikten ze ook over diagnostische gaven. Als je bijvoorbeeld buikpijn had, moest je gaan slapen met een cavia tegen je buik aan. De volgende dag sneed een priester de cavia dan open en dan kon hij aan de ingewanden precies zien wat je mankeerde. Dit verhaal hebben we van twee verschillende gidsen gehoord, dus het is echt waar. Maar trek nu niet meteen Snuffie uit zijn hok, want het werkt alleen met wilde cavia’s. Waar tamme cavia’s wel weer heel goed voor zijn, is als culinaire specialiteit. In Peru worden ‘cuy’ of cavia’s nog steeds gegeten bij bijzondere gelegenheden.

Toen we in Cusco aankwamen, wilden we dus ook wel eens een cavia’tje proeven. Onderweg hadden we al een groot hok gezien met allemaal van die fluffy beestjes, dus we waren in de juiste stemming. Kregen we een hele cavia geserveerd bij onze Inca barbecueschotel! Met vier pootjes, staart en kop met tandjes (overbite) en inclusief knapperig velletje. Probeer daar maar eens het vlees van af te krijgen. Veel vlees konden we er sowieso niet aan ontdekken, wat geen ramp was, want zo lekker smaakte het niet. Dan vinden we alpaca toch een stuk lekkerder. Dat cavia’s door de Inca’s gegeten werden, bewijst het schilderij van het laatste avondmaal in de (prachtige!) kathedraal van Cusco: daar staat een schotel met een gebraden cavia op tafel… door lokale elementen in de katholieke leer te verwerken, probeerden de Spanjaarden de nieuwe godsdienst wat beter verteerbaar te maken voor de indianen.

Want Cusco was de hoofdstad van het Incarijk. Hoewel de Spanjaarden zeer zorgvuldig een eind hebben gemaakt aan hun cultuur, staan veel gebouwen in het plaatsje nog steeds op Inca-fundamenten, en anders zijn ze wel gebouwd van stenen die de Spanjaarden uit Inca-bouwwerken sloopten. De manier waarop de Inca’s tempels en andere belangrijke gebouwen maakten, was fantastisch: met perfect op maat gepolijste stenen, die ze zonder cement of specie op elkaar stapelden. Hoewel de regio rondom Cusco af en toe door zware aardbevingen wordt getroffen, blijven die muren tot nu toe goed overeind. De combinatie van Inca-resten en koloniale bouw maakt dat Cusco een fantastisch leuk oud centrum heeft, dat bovendien heel charmant door heuvels wordt omgeven. Het is er alleen wel heel erg toeristisch. Dat is niet zo gek, want de nummer 1 attractie van heel Zuid-Amerika, Machu Picchu, ligt op minder dan 100 km afstand.

Machu Picchu is omgeven door mysteries; heel veel weten we niet over de stad. Men denkt dat er maximaal zo’n 600 personen gewoond hebben; voornamelijk priesters, astronomen, boeren en wat bewakers. Waarschijnlijk is Machu Picchu maar een jaar of 70 bewoond geweest. En dat terwijl de Inca’s er meer dan een eeuw aan gebouwd hebben! Ze waren ook nog niet klaar toen de Spanjaarden kwamen, getuige de half afgemaakte stenen in de steengroeve bovenaan de stad. Men denkt dat de Inca’s de stad vrijwillig grotendeels leeggehaald hebben en vervolgens verlaten, om te voorkomen dat hij in handen zou vallen van de conquistadores. Dat is dan in ieder geval gelukt…

Wij moesten er natuurlijk ook naar toe. Je kunt er alleen met de trein heen, en vanwege de drukte wilden we er graag op tijd zijn. Na enig wikken en wegen besloten we een dagtocht te doen door de ‘Sacred Valley’ (waarom die vallei heilig was voor de Inca’s weten we helaas nog steeds niet; de gidsen zijn hier een tikje onder de maat vinden we), en uit te stappen in het plaatsje Ollantaytambo, in plaats van terug te gaan naar Cusco. Zo zouden we de Inca-ruines in Pisaq en Ollantaytambo ook meepikken, en konden we extra vroeg in Machu Picchu zijn: met de trein van half 6. ’s Ochtends! Ons korte nachtje was echter dik de moeite waard, want de befaamde Incastad lag nog niet verstopt in de mist toen we aankwamen. En het uitzicht op de stad als je er een beetje boven klimt is fantastich! De ligging is waanzinnig; op een bergtop (door de Inca’s min of meer vlak gemaakt), tussen allemaal andere bergen. Geen wonder dat de stad eeuwenlang verborgen is gebleven; het is echt niet een plek waar je per ongeluk langs komt tijdens een wandelingetje. Wat later op de ochtend verdween het uitzicht grotendeels in de mist, maar net toen wij naar de zonnepoort boven de stad waren geklommen, werd het net lang genoeg helder om wat mooie foto’s te kunnen nemen. Later op de middag gingen we met trein en taxi (nee, niet 50 soles, 50 soles per persoon!) terug naar Cusco, waar we voor de verandering eens echt lekker aten en vroeg ons mandje ingingen. Want vandaag begint er weer een nieuw avontuur, in Arequipa!