Luang Prabang is bijzonder cute en we hadden een aangenaam verblijf daar. We bezochten een aantal mooie tempels, bekeken het plaatsje en huurden fietsen om wat van het omliggende platteland te zien. Het is allemaal nogal toeristisch omdat Luang Prabang een World Heritage site is en de voornaamste toeristenbestemming van het land. We hoorden echter iemand zeggen dat Chinese investeerders hun oog op de plaats hebben laten vallen. Ze willen er een aantal grote resorts bouwen, bruggen en wegen, waardoor de stad onvermijdelijk zijn charme zou verliezen en bovendien de World Heritage status.
Van Luang Prabang vlogen we naar de hoofdstad, Vientiane (spreek uit: Wieng Chan). Het was een vroege en korte vlucht en daardoor waren we al voor tienen in ons hotel. Te vroeg om in te checken, dus we lieten onze bagage achter en gingen op onderzoek uit in de stad. De stad telt ongeveer 400.000 zielen en is dus nogal klein. Vientiane wordt wel eens de meest relaxte hoofdstad ter wereld genoemd. We hadden maar een paar uur nodig om alle highlights te zien. Alleen het National Museum sloegen we over, om de volgende dag te ontdekken dat ze juist vanaf die dag een paar weken gesloten zouden zijn voor onderhoud aan de tentoonstellingen… Met niet veel anders om handen deden we het lekker rustig aan, met wandelingetjes door de stad, van koffieshop naar restaurant en weer terug. Vientiane is geen mooie stad en het oogt nogal rommelig. Dat is waarschijnlijk te wijten aan de mix van architectuurstijlen die beinvloed zijn door de Thai, Chinezen, Amerikanen, Soviets en natuurlijk de Fransen.
Vandaag, op onze laatste dag in Laos, hebben we een paar brommers gehuurd (alweer, maar deze keer had Miek haar eigen, volledig automatische rijwiel!) en zijn we 25 km naar het zuidoosten gereden naar het Buddha Park. Een of andere gesjeesde yogi-priester-shaman heeft in 1958 een grasveldje aan de Mekong-rivier gevuld met betonnen Hindu en Boeddhistische beelden. Het is nogal een bizarre verzameling maar wel een leuk onderwerp voor een aantal foto’s.
