China – Guilin & Xian

Als je van plan bent naar China te reizen, mogelijk voor de Olympische Spelen in Beijing, dan heb ik een paar goede tips: taxichauffeurs spreken over het algemeen echt geen Engels dus zorg ervoor dat je zo’n handig “Please take me to <name of your hotel>” kaartje van je hotel bij je steekt of vraag bij de receptie of ze in het chinees opschrijven waar je precies heen wil. Taxichauffeurs willen niet altijd op de meter rijden dus bereid je voor op keiharde onderhandelingen. Wees niet verbaasd als ze je gewoonweg weigeren mee te nemen. Voetgangers zijn de laagste levensvorm in het verkeer; een voetgangersoversteekplaats, of zebra, is alleen maar een aangewezen plek om je omver te rijden. Zelfs als het licht op groen staat.

De dag na onze cruise op de Li rivier hebben we de Guilin city tour gedaan. We verwachtten een Engels sprekende chauffeur maar we kregen naast een chauffeur ook nog een Engels sprekende gids mee; dat was een aardige jonge Chinese vrouw die Tsan heette maar die je Alex mocht noemen. Ik vond Wei Wei makkelijker om te onthouden… We werden op een hele leuke boottrip over de stadsmeren meegenomen, waar je een groot deel van de stad te zien krijgt omdat die meren met elkaar verbonden zijn. Daarna hebben we de prachtige Ludi Yan (Rietfluit grotten) bezocht en de kabelbaan de Yao berg op genomen. De uitzichten waren niet enorm spectaculair; de omliggende bergen waren moeilijk te zien door de mistige sluier die er overheen lag. Op onze weg terug naar het hotel hebben we nog een theeplantage bezocht. Een beetje een toeristenfuik maar desondanks wel interessant. We zijn nu volledig gekwalificeerd om aan een koninklijke theeceremonie deel te nemen. Miek, onthou: handen in positie, een keer snuiven en dan drie luide slurpen…

Van Guilin was het zo’n anderhalf uur vliegen naar Xian in de Shaanxi provincie in het midden van het land. Deze miljoenenstad (het grotere Xianyang gebied telt zo’n 8 miljoen inwoners) was eens het begin van de zijderoute en daarom van grote historische betekenis. Ongeveer 2200 jaar geleden besloot keizer Qin Shi Huangdi, geobsedeerd door de dood, een tombe voor zichzelf te laten bouwen. Een tombe die bewaakt moest worden door een gigantisch leger van terracotta. Zo’n 700.000 mensen werkten er gedurende 36 jaar aan, om het uiteindelijk verwoest te zien worden door een vijandig leger een paar jaar nadat het af was. Het werd vergeten en het duurde tot 1974 voordat het bij toeval door een paar boeren werd ontdekt. Deze UNESCO World Heritage Site is, net als andere wereldberoemde ‘must see’ sites, niet zo indrukwekkend meer als je er eindelijk met je eigen ogen naar staat te kijken. Maar toch, het blijft een verbazingwekkend gezicht; duizenden beelden van soldaten opgesteld in eindeloos lijkende rijen. Helaas was dit leger niet in staat zichzelf te verdedigen toen het echt nodig was.

Het Shaanxi Historical Museum in Xi’an city was erg leuk. Het laat een chronologisch overzicht zien van de verschillende dynastieën die over dit deel van China geheerst hebben. Er staan fantastische objecten, de meesten vele duizenden jaren oud. Voor ons de perfecte plaats om een paar uur door te brengen voordat we naar het vliegveld gingen om naar Beijing te vliegen.