Vietnam – hete dagen met David Beckham

Wat word je lui van aan het strand liggen, zeg! We hadden kunnen kayakken, naar het durp op het eiland kunnen fietsen of brommeren, een rondje om het eiland gaan varen, maar niets van dat alles: we hebben lekker een paar dagen op een strandbedje liggen lezen, met af en toe een duik in de zee – het zwembad was echt te warm – en verder niets gedaan.

Afgelopen woensdag werden we per speedboot en airconditioned auto naar Hoi An gebracht, een plaatsje in het midden van Vietnam. En wat een schattig plaatsje! Er staan veel huizen uit het Franse koloniale tijdperk (en ook sinds die tijd niet meer onderhouden, zo te zien), afgewisseld met Chinese architectuur. Het geheel is wel toeristisch maar heeft erg veel karakter en is leuk om doorheen te lopen. Een rondje ‘oude stad’ bewaarden we echter tot de vrijdag, omdat we donderdag eerst per brommer naar de ruines van My Son gingen. Dat was niet echt een doorslaand succes… De brommer deed het prima en Erwin is een uitstekende chauffeur, daar lag het niet aan. Miek is echter niet zo’n goede achteropzitster, want control freak (“echt? dat had ik nou nooit gedacht…”) en snel nerveus in chaotisch verkeer. De ruines van My Son waren op zich wel aardig want enigszins overwoekerd waardoor ze een fijne Indiana Jones-look hadden, maar de site was een stuk kleiner dan de enorme plattegronden op de informatieborden deden vermoeden. We waren dan ook niet de enige toeristen die zich aan het eind van de route afvroegen of dat nu alles was.

De vrijdag was een stukje relaxter; Hoi An is vrij klein dus we hadden de oude stad binnen een paar uur helemaal bekeken. Maar goed ook, want het was alweer te heet om lang buiten te zijn… ’s Avonds hadden we een uur vertraging vanwege een enorme onweersbui, zo een waarbij het zo donker wordt dat het avond lijkt, en dan met heel veel bliksem, maar uiteindelijk zaten we ’s avonds in een restaurantje in Hanoi.

Hanoi, of Ha Noi zoals ze hier zeggen, heeft een heel andere sfeer dan Ho Chi Minh. Het heeft een ‘oude stad’ waar leuke huisjes staan in straten met grote oude bomen, maar ook buiten dat stadsdeel lijkt het een heel stuk minder modern dan Ho Chi Minh. En ook hier is het stervensheet: weliswaar ‘maar’ een graad of drie-, vierendertig, maar door de luchtvochtigheid ligt de gevoelstemperatuur rond de 44 graden. Voor ons Hollandse kaaskopjes betekent dat dat we de eerste 30 seconden nadat we uit een airconditioned omgeving komen denken: ‘nou, dat valt best mee’, vervolgens een minuut lang denken: ‘goh, toch best warm hier’, en daarna zoveel beginnen te zweten dat je ons binnen tien minuten volledig kunt uitwringen.

Ons tempo ligt dus niet zo heel erg hoog hier. Na zaterdagochtend een rondje om het Hoan Kiem Lake te hebben gelopen, was het alweer tijd om in het hotel af te koelen (en op te drogen). ’s Middags was het tijd voor een bezoekje aan de kapper naast het hotel, altijd weer een avontuur in het buitenland. De dame die Erwin knipte had er duidelijk zin in, en toen ze klaar was vond ze dat hij op David Beckham leek. Dat vonden ze in ons hotel kennelijk ook, want toen we later weer de deur uitgingen werd Erwin tegengehouden door een van de receptionistes. Ze verklaarde dat ze lange mannen zo knap vond (ja ja…) en drapeerde Erwin om zich heen, om in de spiegel te zien hoe goed dat stond. De rest van de avond liep ‘David Blekkham’ dus rond met een brede grijns, wellicht mede veroorzaakt door het ‘watermarionettentheater’ dat we gingen bekijken. Zoals de naam al impliceert worden de marionetten daar onder water bestuurd aan lange stokken, waardoor ze vooral goed kunnen varen en zwemmen. De musicale omlijsting werd verzorgt door een Vietnamees ensemble dat traditionele instrumenten bespeelde. We zullen het aan een foute en te harde afstelling van de boxen wijten, maar het deed echt pijn aan je oren. Het was wel heel erg leuk om te zien, en ondanks het feit dat er vier of vijf voorstellingen per dag zijn was de zaal praktisch uitverkocht.

Op onze laatste hele dag in Vietnam wilden we graag ‘ome Ho’ in zijn mausoleum gaan bekijken. Slecht plan! Toen we er om een uur of tien aankwamen, was de rij wachtenden langer dan ik ooit heb gezien. De rij voor het Anne Frank museum verdwijnt er bij in het niet; zelfs de rij voor de Sistijnse kapel is een lachertje: het lijk van Ho Chi Minh trekt meer mensen dan je ooit zou kunnen denken. We hadden natuurlijk geen zin om zo lang in de rij te staan voor een dooie dude of, zo gaan hier geruchten, een wassen beeld, dus na een fotootje van de buitenkant van het mausoleum gingen we dan maar naar een andere bezienswaardigheid in de stad, de tempel van de literatuur of Van Mieu. Een stevige wandeling bracht ons vervolgens terug naar het hotel, waar ik nu zit te tikken.

Morgenochtend vliegen we naar Bangkok, waar we Thea en Wil zullen ontmoeten. We gaan daar per huurauto een tocht van ruim een week doen richting Chiang Mai, waarna Thea en Wil gaan duiken in het zuiden van Thailand, en wij wellicht verder zullen trekken richting Laos. Gelukkig voelt het in Bangkok slechts aan als 39 graden…