Van Chili naar Bolivia

Na twee daagjes wijnproeven was het vorige week zondag tijd om voor de tweede maal iemand af te halen van het vliegveld van Santiago: mijn vriendinnetje Karin! Zij gaat de komende twee weken met ons mee richting Bolivia. Ze is een ervaren reizigster en erg relaxed en gezellig, dus perfect reisgezelschap. Omdat ze ’s ochtends aankwam en we de volgende middag pas naar Calama zouden vliegen, hadden we ruim een dag samen om Santiago te bekijken. We hebben een paar ‘oude favoriete’ plekjes opgezocht (wij waren immers al eens eerder in Santiago :-)) en zelfs een paar nieuwe dingen gezien: zo was de funicular weer uit onderhoud en konden we die nemen naar het mariabeeld op de heuvel en we hebben het Pablo Neruda huis bezocht dat hij voor zijn derde vrouw heeft laten bouwen, en dat op zijn eigen manier net zo bijzonder was als het huis in Valparaíso.

De vlucht naar Calama verliep voorspoedig maar ter plaatse hadden we een paar kleine probleempjes. We hadden namelijk een 4-wheel drive gereserveerd bij Alamo om zelf de omgeving rond San Pedro de Atacama te verkennen. Bij aankomst bleek dat Alamo als enige van ongeveer 10 verhuurmaatschappijen geen kantoortje had op het vliegveld, maar alleen in de stad. Enfin, een taxi later staan we daar, en toen bleek dat ze geen 4-wheel drives hadden… ze verwachtten er nog wel eentje terug, die moest voor half acht binnen zijn, dus konden we tot dan wachten? Welja, maar een wandelingetje door het dorp later bleek natuurlijk dat er nog steeds geen auto was. Uiteindelijk konden we tegen tienen met de bus naar San Pedro, waar onze hotelkamer, een knus driepersoonsje, gelukkig nog wel vrij was.

Uiteindelijk bleek het niet zo’n ramp dat we zelf geen auto hadden, want we hebben twee toers gedaan die ons o.a. op plaatsen gebracht hebben waar we zelf niet waren gekomen. De wandeling door de Valle de la Luna en de Valle de la Muerta was een tikje vermoeiend maar zeer de moeite waard; vooral toen de zon begon onder te gaan en de woestijn rood verlicht werd was het landschap spectaculair. Voor de tocht naar de El Tatio geisers de volgende dag werden we al om vier uur ’s ochtends opgehaald, omdat de geisers rond zonsopgang op hun mooist zijn: dan zie je de wolken stoom goed die er uit spuiten, later op de dag is dat veel minder. Een leuk gebied wel, maar de geisers in Nieuw Zeeland zijn groter… Bijzonder was wel dat deze geisers op 4300 meter hoogte liggen, en dat voelde je goed. Bij de minste inspanning waren we onmiddellijk buiten adem. Helaas zouden we een paar dagen later nog veel meer last krijgen van de hoogte…

Want vanuit San Pedro boekten we een driedaagse tocht per – jawel – 4-wheel drive naar Uyuni, om de zoutvlakte daar te bekijken en de hoogvlakte onderweg. Deze tocht is met name een backpackersuitje en we voelden ons dan ook wel weer een beetje oud. De accommodatie onderweg is erg basic, en we waren al gewaarschuwd door talloze gruwelverhalen op internet, maar uiteindelijk viel het allemaal erg mee. Het enige waar we serieus last van hadden was de hoogte: knetterende hoofdpijn en koorts. Gelukkig was het de tweede dag, toen we ‘slechts’ op 3900 m sliepen in plaats van 4300, alweer een heel stuk minder. En de landschappen waar je langskomt onderweg zijn fantastisch, dus die maakten alles goed. Veel spiegelende meren met flamingo’s, bizarre rotsformaties, desolate stukken woestijn, besneeuwde bergen en vulkanen, meer geisers, en als klapstuk natuurlijk de zoutvlakte van Uyuni. 12.000 Vierkante kilometer zout, gemiddeld 9 meter diep, met daaronder gewoon water, en hier en daar een grote rots met cactussen als ‘eiland’ in de zee. Je weet niet wat je ziet. Onze medereizigers werden er door geïnspireerd om vreselijk creatieve foto’s te maken, en daar hebben we uiteindelijk met veel plezier aan meegedaan – zie boven.

Na de fantastische ‘Salar’ was het plaatsje Uyuni zelf een beetje een deceptie. Wat een lelijk gat! Maar we hadden eindelijk weer een eigen douche en we hebben onze eerste lamasteak gegeten, dus dat was wel grappig. De busreis naar Potosí gisteren was nog minder comfortabel dan het gehobbel in de landcruiser daarvoor. Er was zo weinig beenruimte dat Erwin een pootje in het gangpad moest plaatsen, maar kennelijk worden er in Colombiaanse bussen ook staanplaatsen verkocht, dus het gangpad zat ook vol. Maar we waren er wel binnen de beloofde zes uur, dus dat viel mee. En Potosí heeft in ieder geval een oud gedeelte met een aantal leuke pleinen en een hele batterij Spaanse kerken, zo bleek bij de eerste korte kennismaking gisteravond. Vandaag gaan we het plaatsje echt verkennen!