Uruguay & Iguazu

Nadat de Spanjaarden en wat aanhangende Europeanen de autochtone bevolking van Zuid-Amerika zo’n beetje compleet hadden uitgemoord, besloten hun nakomelingen een paar honderd jaar later dat de Spanjaarden eigenlijk de bad guys waren. Ben ik de enige die dat een beetje raar vindt? In ieder geval heeft tegenwoordig zo’n beetje ieder Zuid-Amerikaans land daarom een volksheld in de persoon van de generaal wiens leger de Spaanse Spanjaarden versloeg. De Uruguayaanse held heet Artigas. Hij wordt niet alleen vereerd met een standbeeld op het onvermijdelijke onafhankelijkheidsplein in de hoofdstad Montevideo, maar hij heeft ook een heus mausoleum. Dat is een bizarre plek: een grote kale betonnen ruimte onder het plein, zwart marmeren vloer, met op de muren wat ‘fast facts’ in grote letters en in het midden een geel uitgelichte urn met – nemen wij aan – zijn resten. Volgens mij is het een van de weinige mausolea ter wereld die jaren zeventig design verkozen hebben boven faux-Grieks. Niet mooi, wel bijzonder!

De rest van Montevideo is ook best aardig om een dagje in rond te wandelen. We waren vooraf niet van plan om Uruguay te bezoeken, maar we lazen in onze reisgids dat je er vanuit Buenos Aires in een paar uurtjes over de Rio Plata heen kon varen. En bovendien bleek dat je nog sneller kon terugvaren vanuit Colonia del Sacramento, 175 km verder naar het westen en een Unesco World Heritage site. Dat was voldoende motivatie om in een dag of vier een paar Uruguyaanse paspoortstempels te gaan halen. Montevideo is duidelijk armer dan Buenos Aires, maar tussen de bouwvallen door zie je hier en daar wel heel bijzondere architectuur. En het ligt prachtig op een punt in het water, waardoor het kilometers lange boulevards heeft. Helaas heeft de gemeente kennelijk geen geld voor een paar knappe palmbomen want het geheel oogt wel heel erg kaal, maar je ziet de potentie.

Colonia is ruim 300 jaar geleden door de Portugezen gesticht om een handige smokkelroute naar Argentinië te hebben. Het oude en dus leuke gedeelte is klein, het telt maar een paar blokken. Maar die zien er dan ook wel heel erg schattig uit! Kinderkopjes, grote platanen, hele leuke terrasjes, gekleurde huizen, en auto’s uit de jaren veertig of nog ouder. Niet alles rijdt meer, maar als je af en toe ziet wat nog wel de weg op gaat wekt het weinig verbazing dat de Uruguyaanse automonteurs tot de beste ter wereld behoren. Wat ook lollig is, is dat je heel veel mensen ziet rondlopen met een thermoskan en een bekertje gemaakt van een kalebas met een zilveren rietje erin. Dat zijn namelijk de benodigdheden voor mate, een soort kruidenthee gemaakt van yerba mate, en daar zijn ze hier meer dan gek op. We hebben het niet geproefd, helaas… wel hebben we een ander typisch lokaal drankje op, medio y medio, en dat bleek een mengsel van zoete witte wijn en bubbelwijn te zijn. Hmm… doe mijn champagne maar puur, toch maar.

Met een tussenstopje in Buenos Aires zijn we gisteren naar Puerto Iguazu gevlogen, de Argentijnse toegangspoort tot de bekende Iguazu-watervallen. Het is een gebied van 2,7 km breed, waarbinnen 275 watervallen tussen de 60 en 80 meter naar beneden kletteren. Ongeveer 2/3e van de watervallen liggen op Argentijns grondgebied, de rest op Braziliaans. Vandaag hebben we een tochtje gemaakt naar de Braziliaanse kant, omdat ‘men’ zegt dat de watervallen vanuit Argentinië het indrukwekkendst zijn, zodat we de spanning een beetje opbouwen. Maar vandaag was al helemaal wow! Als je zegt dat er een boel water met veel herrie naar beneden komt vallen doe je de plek nogal tekort; het is echt erg mooi en indrukwekkend om te zien en als je niet zo nat zou worden, zou je uren bij de diverse uitkijkpunten kunnen blijven staan.

Een kilometertje of 30 verderop ligt nog een ‘wereldwonder’, maar dan eentje door mensen gemaakt: de grootste hydro-elektrische krachtcentrale ter wereld, oftewel de Itaipu-dam. Omdat hij over een grensrivier ligt, is hij half eigendom van Paraguay en half van Brazilië. Kijk, dat is nou eens samenwerken. Met 20 turbines heeft hij een capaciteit van 14GW, en dat was in 2005 meer dan 90% van alle in Paraguay gebruikte energie en 20% van de in Brazilië gebruikte energie. Wow! Wij zijn natuurlijk gehersenspoeld tijdens een bezoek aan de dam (ook al geloofden we het verhaal ‘zero impact op het milieu’ niet) maar de statistieken van het ding zijn indrukwekkend. En het is ook wel hoopgevend dat zelfs ’tweede wereldlanden’ zoals deze twee iets dergelijks uit de grond weten te stampen.

Morgen gaan we de Argentijnse kant van de Cataratas del Iguazu bekijken, en daarna is het dan ‘echt’ op naar Brazilië, voor een hele maand maar liefst. Erwin verheugt zich er op want volgens hem heeft hij in een middagje Braziliaanse grensplaats al meer mooie vrouwen gezien dan de afgelopen weken in heel Argentinië…