Patagonië, Tierra del Fuego: Naar het einde van de wereld (en terug)

“Menselijk toedoen versnelt hooguit het natuurlijke proces van global warming dat plaatsvindt tussen de ijstijden, maar het is zeker niet de oorzaak”. Aldus onze gids tijdens haar introductiepraatje voor we de Perito Moreno gletsjer beklommen met krampons onder onze voeten. Huh? Tja… Het blijkt dat deze gletsjer niet lijdt onder de (vermeende?) opwarming van de aarde. Schijnbaar is het ijsveld waaruit de gletsjer ontspringt zo groot en ontvangt hij zoveel neerslag (in de vorm van sneeuw) van de Stille Oceaan dat dat voldoende is om het normale tempo van de gletsjer bij te houden (hij verschuift rond de 16 meter per jaar). Dat komt mooi uit voor ons want het is waarschijnlijk een van de meest toegankelijke gletsjers ter wereld. Het is een beetje een drive-in gletsjer: je rijdt zo omhoog en parkeert praktisch om de hoek van de rand. Als je omhoog kijkt naar de ijsmuur van tot 70 meter hoog dan realiseer je je niet dat de eerste rotsen die je op de berg in de ijsmassa ziet wel 14 kilometer ver weg zijn. Onze mini-trekking op de gletsjer bracht ons maar een paar honderd meter omhoog maar het was nog steeds een indrukwekkende ervaring.

Perito Moreno was de tweede gletsjer die we in een paar dagen tijd bezochten. Na een rondrit door de prachtige Aysén regio in Chileens Patagonie, met geweldige gekleurde meren en indrukwekkende watervallen, vlogen we naar Punta Arenas, twee uur verder naar het zuiden vanaf Balmaceda. Van Punta Arenas zijn we weer terug omhoog gereden, weer in 2 stoere 4-wheel drives, richting het beroemde Torres del Paine national park. Het was wel wat kouder hier maar dat heeft ons er niet van weerhouden om onderweg nog even de Maghellan pinguinkolonie te bezoeken bij een pinguineria. Het landschap veranderde langzaam van ruig en bergachtig in uitgestrekte pampa-achtige valleien. De markante Torres (drie 2800m hoge torens) van het park konden we niet missen. Vooral ook omdat het weer de hele week erg goed was: overwegend zon! Eén van de attracties van het park is Lago Grey met z’n gletsjer. De makkelijkste manier om die te bezoeken is een boottocht van 3 uur die je over het meer en heel dicht bij de ijsmuur brengt.

Na Torres del Paine zijn we de Argentijnse grens overgestoken en naar El Calafate gereden; de toegangspoort naar het Glacier National Park waar de Perito Moreno zich ook bevindt. Remco & Janneke hadden bedacht dat het gaaf zou zijn om een mini-trek op de gletsjer te doen en bovendien om ons dat als verlaat verjaardags/vroeg kerstkado te geven. Wow! Wat een geweldige ervaring! Enorm bedankt voor een onvergetellijke dag! Na een korte wandeling naar de rand van het ijs kregen we een stel krampons aan onze schoenen gesnoerd die je de grip geven om op ijs te lopen. Daarna word je de gletsjer op genomen voor een trek van ongeveer anderhalf uur. In het begin is het een beetje eng om op de koude glimmende massa te lopen tussen scheuren en spleten door en langs kleine riviertjes en meertjes van smeltwater. Maar na een tijdje werd het alleen maar leuk. Vooral toen we bij de ijsbar arriveerden waar je een whiskey on the net-uit-de-gletsjer-gehakte rocks aangeboden krijgt! Voordat we weggingen hebben we nog een tijd lang zitten luisteren naar het indrukwekkende geluid (soms enorm harde, laag frequente explosies) die de gletsjer maakt en staan kijken naar de enorme brokken ijs die er regelmatig vanaf donderden.

Helaas was het daarna alweer tijd om afscheid te nemen van Remco & Janneke die vanaf Punta Arenas (via Santiago) naar huis gingen terwijl wij samen met Maarten & Elly doorgingen naar Ushuaia. Het Argentijnse Ushuaia wordt de zuidelijkste stad ter wereld genoemd. Volgens de Argentijnen telt de grote Chileense marine basis Puerto Williams, die net aan de andere kant van het Beagle kanaal en dus nog zuidelijker ligt, niet mee… De stad zelf is niet erg spannend maar een bezoekje aan het Tierra del Fuego nationaal park met z’n Tren del Fin del Mundo (Trein naar het einde van de wereld) en een cruise over het Beagle kanaal met z’n vogels, zeeleeuwen en pinguins was absoluut geweldig. Na een paar dagen was het tijd om naar de echte wereld terug te keren: Buenos Aires! Gisteravond hadden we een fantastisch afscheidsdiner met Maarten & Elly. Zij vliegen vandaag terug naar huis. Het was hun tweede bezoek aan ons tijdens onze reis en we waren het er over eens dat dat de afgelopen 11 maanden een stuk sneller voorbij heeft doen gaan dan verwacht.

Buenos Aires is interessant. Onverwacht blijkt het zo’n beetje de grootste vuilnisbelt ter wereld te zijn; de hoeveelheid troep op straat en op de stoep is enorm. En dan ligt er ook nog veel hondenpoep. De straten en stoepen zelf zijn in slechte staat met erg veel gaten en er missen vaak stukken bestrating. Het zou voor een deel kunnen liggen aan het bizarre weer dat ze afgelopen week gehad hebben; een hittegolf met record temperaturen, gevolgd door een zondvloed aan regen die de straten blank heeft gezet. Of misschien ziet de stad er wel altijd zo uit, we weten het niet. Gelukkig is er genoeg moois dat deze kleine ongemakjes compenseert. Gigantische avenues met grote, 19e eeuwse gebouwen doen BA een beetje op Parijs lijken. En dan zijn er nog de aparte wijken zoals Ricoleta, La Boca en Palermo die erg kleurrijk zijn met leuke terrasjes en kleine boetiekjes waardoor het leuk winkelen is. En de wijn is nog steeds erg goedkoop en de steaks sappig en mals!