Nieuwe horizonnen

Grand Hotel Europa van Ilja Pfeijffer is een fantastisch boek, maar niet het allerbeste boek om te lezen als je op Lombok aan je privézwembadje ligt tijdens de eerste week van je reis van vierenhalve maand. Het gaat namelijk over de kwalijke gevolgen van massatoerisme en behandelt en passant het egoïsme – en idiotie – van mensen die zich reizigers noemen. Stof tot nadenken, dat zeker!

In een hangmat bij Meru

Dat begon al met de chauffeur die ons ophaalde bij de boot die ons van Bali naar Lombok had gebracht, en die onderweg van elk hotel kon vertellen wat de nationaliteit van de eigenaar is: veel Nederlanders, een Zweed, Australiër, Belg, noem maar op – geen Indonesiërs, in ieder geval. Als toerisme alleen maar laagbetaalde rotbaantjes oplevert, wiens schuld is het dan, als een gebied daarvan afhankelijk is? De toeristen, of de oorspronkelijke bevolking en/of hun regering, die er niet voor gezorgd hebben dat er alternatieve werkgelegenheid is?

Die vraag is des te belangrijker, omdat Europa hard op weg is om ook zo’n gebied te worden: niet langer productief en innovatief genoeg om een rol van betekenis te spelen in de wereldeconomie. En dus rest het continent niet veel anders dan een soort  openluchtmuseum te worden voor de rest van de wereld waar de vooruitgang wel welig tiert. Aldus Pfeijffer, en hij maakt een goed punt.

Samen met de zorgen over thuis en de aanhoudende branden in Australië, onze volgende bestemming, vraag ik me deze dagen dus regelmatig af: waar zijn wij nou eigenlijk helemaal mee bezig?

Toren op Gili Trawangang

Gelukkig heb ik nog een maand of vier de tijd om daar een goed antwoord op te bedenken. En het helpt enorm dat ik dit zit te schrijven met het zacht kabbelende geluid van onze mini infinity-pool-met-uitzicht-op-zee (dat zijn de beste!) aan mijn voeten, omringd door heel veel groen en bloemen en palmbomen en zonnebedjes mét kussens en bij helder weer uitzicht op de Balinese Agung vulkaan terwijl de zon schijnt en ik niet meer aan hoef dan een bikinibroekje en optioneel t-shirtje.

Wat dat betreft is Lombok een ideale plek om tot rust te komen. Behalve twee tripjes naar strandjes in de buurt, hebben we in een week tijd nog maar één excursie ondernomen: naar de Gili eilanden. Gili Trawangan, Gili Meno en Gili Air liggen ten noordoosten van Lombok en hebben volgens onze gids allemaal een eigen karakter: Gili Trawangan is het party-eiland, Gili Meno het rustige eiland, en Gili Air het familie-eiland. Bij Gili Air hebben we alleen maar gesnorkeld en zijn we niet aan land geweest, maar dat Gili Trawangan een party-eiland is, was direct duidelijk. Een lange sliert van strandtentjes, westerse muziek, bier, happy hours en de verrassende alomtegenwoordigheid van reclame voor ‘magic mushrooms’ (you never try, you never know) maakten dat duidelijk.

Gili Meno was inderdaad een heel stuk rustiger, maar het water eromheen was een stuk drukker, want dit is een hele populaire plek om te snorkelen. Het water is dan ook lekker warm (het warmste zeewater waar ik ooit in gezwommen heb) en er zaten veel schildpadden, altijd leuk. Minder leuk waren de idioten die probeerden om ze aan te raken en degenen die met hun botte vinnen op het koraal gingen staan. Wat dat betreft gun je het de natuur dat ze de eilanden gewoon dichtgooien voor toeristen zoals Boracay in de Filipijnen, of dichter in de buurt, de Komodo eilanden.

Volgens onze gids, Erwin – dat blijkt een normale Indonesische naam te zijn, wisten we allebei niet – heeft de Indonesische regering echter een ander plan. Niet alleen gaat het eiland binnenkort rechtstreekse vluchten uit Doha ontvangen, aan de zuidkant van het eiland wordt een Grand Prix circuit gebouwd. En dat is prima, vindt onze gids, want de noordkant van het eiland wordt gewoon bestemd voor ecotoerisme. Bloody hell. Wie vindt het anno 2019 nog een goed idee om meer ruimte te geven aan Formule 1 races?!? O ja…

Wrak op Gili Meno

Terug naar de nu nog relatief onschuldige Gili’s. Positief is dat de hoeveelheid plastic rotzooi op het strand en in het water ons erg meeviel. Je vindt wel wat plastic, maar je moet er bijna naar zoeken. Wat dat betreft lijkt het plastic-is-evil bewustzijn hier wel te groeien. In de supermarkt kregen we al geen plastic tasjes meer maar konden we voordelig een grote linnen boodschappentas kopen, en op Gili Meno dronken we ons eerste drankje (een vruchtensapje! Wat dacht jij?) door een bamboe rietje. Yay, vooruitgang! Tijd om deze post af te sluiten met een duik in ons fijne zwembadje…