Gelukkig Nieuwjaar!

Ken je het verschijnsel dat een kopje of een glas beduidend meer vloeistof bevat wanneer je het per ongeluk omstoot, dan wanneer je je drankje gewoon opdrinkt? Zo’n zelfde verschijnsel doet zich voor met emmers en pannen, wanneer mensen langs de kant van de weg de inhoud over je uitstorten terwijl jij voorbij rijdt.

Na vijf dagen waterfestival zijn we het behoorlijk zat. Natuurlijk zijn de kleine kindertjes met waterpistolen en flesjes nog wel grappig. En de vele waterballetten met snoeiharde muziek langs de kant van de weg blijven leuk om naar te kijken als je in een airconditioned auto zit. Maar de armdikke brandslangen waarmee je af en toe bijna van je scootertje gespoten wordt en de complete emmers water die over je uitgestort worden als je in een langzame paardenkar als sitting duck voorbij komt, kunnen wij niet waarderen. Je mag ons een gebrek aan gevoel voor humor verwijten, maar wij zijn blij dat het vandaag Birmees Nieuwjaar is en dat daarmee het waterfestival voorbij is.

Die paardenkar was nodig om een van de oude hoofdsteden van Myanmar te bekijken, Inwa of Ava. Dat ligt zo’n 20 km ten zuiden van Mandalay, waar we nu zijn. Ergens halverwege de 19e eeuw werd die hoofdstad na een aardbeving verplaatst, maar er staan nog stukken stadsmuur en wat oude kloosters en tempels. Het ligt in een hoek tussen twee rivieren en je komt er met een veerboot. Daar hadden we iets andere verwachtingen bij dan de longtail boot waar we samen met een monnik als enige andere passagier in terecht kwamen, maar op zich voldeed het ding aan de definitie, en stonden we binnen een paar minuten aan de overkant.

Een andere reden waarom we niet langer juichend enthousiast zijn over het waterfestival is dat iedereen het hier aangrijpt om de prijzen te verdubbelen, zo ook de paardenman. De monnik had ons hier al voor gewaarschuwd en bood aan om voor ons te onderhandelen, en reed vervolgens een stukje met ons mee. In mijn ogen betaalden we nog steeds de hoofdprijs en dan worden de verschillen tussen Erwin en mij duidelijk. Ik denk dat de monnik ongeveer dit heeft gezegd: “Luister vriend, ik ga jou helpen om een goede prijs te krijgen, maar dan wil ik wel een lift”, Erwin denkt dat Boeddhistische monniken minder geslepen zijn dan dat en dat de goede man echt geprobeerd heeft om ons te helpen. Eigenlijk maakt het ook helemaal niet uit, de paardenman kon onze 15 euro ongetwijfeld beter gebruiken dan wij.

Ondertussen was het wel een hele leuke rit, ik vind de half vervallen pagodes vaak veel mooier dan de shiny grote nieuwe pagodes waar ze er hier honderdduizenden van hebben. En dat wil wat zeggen, want ik ben gek op shiny, en shiny kunnen ze hier erg goed. Dat bleek ook weer toen we na Inwa twee modernere tempels gingen bekijken in het nabijgelegen Sagaing. Dat ligt deels op een heuvel, en de enorme hoeveelheden gouden stupa’s in het uitzicht blijven me verbazen. De tempels worden ook allemaal druk gebruikt, we hebben al hele legers aan Boeddhabeelden gezien maar voor elk beeld zitten wel een of meer mensen te bidden. Bijna niet voor te stellen, een samenleving waar godsdienst zo’n grote rol in het dagelijkse leven speelt.

Morgen is onze laatste dag in Mandalay, en dan hopen we nog even het koninklijk paleis (tijdens het waterfestival gesloten) te zien en een boot te nemen naar het nabij gelegen Mingun, waar een kolossale maar nooit afgebouwde pagode staat. Na de Disney meets Indiana Jones ervaring in Bagan is het drukke en chaotische Mandalay wel even andere koek. Ik vind de stad zelfs veel groter lijken dan Yangon, al is dat in inwonersaantallen niet het geval. Na morgen gaan we naar het Inle meer. Dat ligt op ongeveer 800 meter hoogte en daarom is het daar een stuk koeler en hopelijk aangenamer dan hier: 30 graden in plaats van boven de 40.