Eiland hoppen in de golf van Thailand

Een extra weekje op Ko Samui blijven met wat tegenvallend weer bleek achteraf een goede beslissing. Want, nadat we de pickup-truck weer hadden ingeleverd bij het verhuurbedrijf van de vriendelijke Russische eigenaar (zijn standaard antwoord op alle moeilijke vragen: “Easy!”) en we de veerboot naar Ko Pha-ngan (ook wel Koh Phangan of Ko Pha Ngan) hadden genomen, knapte het weer behoorlijk op. Ko Pha-ngan ligt zo’n vijftien kilometer ten noorden van Ko Samui en ligt daarmee ongeveer tussen Ko Samui en Ko Tao in. Het is wat kleiner en trekt een beduidend ander publiek dan Ko Samui. Ko Phan-ngan is nl. wereldberoemd vanwege de Full Moon party’s die er al jaren worden georganiseerd op het strand van Haad Rin helemaal aan de zuidkant van het eiland. Dat trekt, in ieder geval rondom de volle maan, veel feestgangers. De andere kant van het eiland blijkt heel populair te zijn bij digital nomads, mensen die reizen met werken combineren (waar hebben we dat vaker gehoord? 😉 ) en yoga adepten.

Vanwege de Covid restricties zijn er lange tijd geen Full Moon party’s geweest maar ook die zijn inmiddels weer begonnen. Nou houden wij wel van een feestje maar om in deze tijden tussen 30.000 zwetende kids op het strand te gaan staan, gaat ook ons wat ver. Het strand van Haad Rin is best heel mooi maar het durp zelf is erg vervallen en, bij afwezigheid van de feestgangers, bijna eng stil. Het zal je niet verbazen dat het boetiek resortje waar we de eerste vijf nachten hebben doorgebracht zich aan de andere (west) kant van het eiland bevond. Naast, jawel, een yogaschool.

De belangrijkste andere attracties van het eiland zijn met name de stranden. En die zijn best heel mooi. Niet met van dat hagelwitte koraalzand en diep turquoise water zoals we, verwende kinderen die we zijn, zo vaak op de eilanden in de Grote Oceaan hebben gezien. Maar het komt in de buurt. Inmiddels weten we ook dat je bij de meeste stranden je duik in de zee goed moet timen want bij eb is het meestal zo ondiep dat je eerst een heel eind de zee in moet lopen voordat het diep genoeg is om te zwemmen. De temperatuur van het water is erg lekker: warm maar net fris genoeg om in af te koelen.

Om je over het eiland te bewegen is het handig om eigen vervoer te hebben. Bijna alle toeristen doen dat door een brommer te huren. Een motorbike zoals ze die hier noemen. Wat veel toeristen niet weten, of gewoon negeren, is dat die motorbikes van 125cc volgens onze regels volwaardige motorfietsen zijn waar je een motorrijbewijs voor moet hebben, ook volgens de Thaise wet en ook volgens je verzekering. Een rijbewijs wordt door de verhuurders niet gecontroleerd dus je ziet jan en alleman, meestal zonder helm, de eilanden rond tuffen. Wat je als gevolg daarvan ook heel vaak ziet, zijn de toeristen die met grote pleisters en verbanden rond hobbelen. Vaak zijn dat stelletjes die allebei aan dezelfde kant een been hebben open geschaafd. En dat zijn dan de mensen die waarschijnlijk geluk hebben gehad. “Road rash” noem je die verwondingen als gevolg van motor ongevallen. Lokaal noemen ze die ook wel “motorbike tattoos”.
Wij slaan dus even over en houden het bij een gehuurde auto. Veel veiliger, ook al is het rijden tussen die enorme aantallen motorbikes, met name in het donker, vaak wel een uitdaging. Maar, so far so good. Het geeft ons de gelegenheid om af en toe een ander strandje en een nieuw restaurantje uit te proberen.

Een andere bekende attractie in de buurt is het Ang Thong (Angthong) Marine Park. Dat is een groep van zo’n 42 eilandjes die, per speedboot, minder dan een uur varen van ons eiland ligt. De enige operator die op dit moment (Covid!) van Ko Pha-ngan tours uitvoert, heeft als beleid: we gaan per speedboot tenzij de groep gasten groter is dan 23 personen. Dan gaan we per grotere slowboot waarmee je een kleine twee uur onderweg bent. Onze groep bestond uit een man of veertig (in normale tijden zijn dat er 100!) dus we hebben een groot deel van de dag op een boot doorgebracht. Op zich is dat geen probleem. Je bent lekker buiten en er is tijd genoeg in het park om te snorkelen, te zwemmen, te kajakken, het ingesloten zoutwater meer te bezoeken en de klim naar het 500 meter hooggelegen uitkijkpunt te maken. Die klim, aan het eind van de tour, was behoorlijk zwaar. Iedere stap had op de ongelijke trap een andere hoogte en je merkt dat, naast het ontbreken van een behoorlijke conditie, de luchtvochtigheid zo’n tocht extra zwaar maakt. Maar, we hebben de top bereikt en het uitzicht maakte de inspanning meer dan goed. Naast een grote spin en een aapje met grote ringogen hebben we onderweg maar weinig wildlife gezien.

Een andere plek waar ze ons massa’s aapjes hadden beloofd was het eco resort, meer aan de noordkant, waar we de laatste drie nachten op het eiland hebben doorgebracht. De villa’s met hoge open kamers hebben geen airconditioning maar liggen beschut onder de bomen dicht bij het strand. Een prachtig plekje dat door de Amerikaan Tyler met zijn Thaise gezin en familie wordt gerund. Tyler, die met slechts één dag in de maand werk als consultant voor de Zweedse overheid prima rondkomt, garandeerde ons dat we aapjes zouden zien tijdens ons verblijf in zijn resort: “Ik wed tien tegen een dat je ze zult zien!”. Nuchtere Hollanders die we zijn hebben we die weddenschap laten gaan. Dom achteraf. Hele kuddes eekhoorns hebben we gezien. Maar aapjes…

Inmiddels zijn we van Ko Pha-ngan met de veerboot doorgereisd naar het derde eiland aan deze kant van de golf van Thailand: Ko Tao. Dit eiland is nog weer iets kleiner en heeft ook mooie strandjes waar je leuk kunt snorkelen en is een goede uitvalsbasis voor duiktrips. Morgen laten we ons met een privé longtailboot het eiland rondvaren waarbij we verschillende strandjes zullen aandoen.

Op 24 februari was ik jarig. Het is altijd leuk om tijdens een reis jarig te zijn. Deze keer geeft die datum een wrange bijsmaak: het was de dag waarop Rusland de illegale invasie van Oekraïne startte en zonder provocatie een bloedige oorlog in Europa begon. Ruim twee weken later beginnen de wereldwijde sancties tegen Rusland ook hier effect te sorteren. Traditioneel zijn er veel Russische toeristen in Thailand omdat het één van de weinige landen (naast Turkije en Egypte) is waar Russen zonder visum naartoe kunnen reizen. We horen van verschillende kanten dat Russische en ook Oekraïense toeristen hier serieus in de problemen aan het raken zijn. Hun geld raakt op en er zijn geen vluchten naar huis. De Thaise minister van toerisme vraagt hoteliers coulance te tonen. Het geeft een dubbel gevoel: enerzijds denk je over de Russen “eigen schuld dikke bult”, anderzijds zijn ook deze mensen slachtoffer geworden van een oorlog die ze niet wilden.