Datumgrens

Vandaag moesten we voor de eerste keer deze reis serieus vroeg uit de veren om een vlucht te halen: half vijf ’s ochtends! We waren netjes op tijd op het vliegveld, waar we er achter kwamen dat de vlucht niet 5 a 6 uur zou duren, maar meer dan tien. Maar daarvoor kregen we dan wel stops op Majuro, Kwajalein en Kosrae, dus we konden af en toe onze benen strekken. En wie kan er nou zeggen dat hij op die eilanden is geweest? Aan de vliegvelden te zien: niet heel veel mensen. De landingsbanen waren nog net verhard, maar daar is alles wel mee gezegd. Ondertussen zijn we er in geslaagd om supersnel een dag ouder te worden: plotseling liepen we ineens niet meer 11 uur achter op Nederland, maar tien uur voor! En het vreemde is, onderweg werd het alleen maar steeds vroeger… ingewikkeld hoor. Het wordt steeds lastiger om de tijd juist in te schakelen op al onze apparatuur en om te bedenken hoe laat het nu thuis is.

Ons hotel op Pohnpei – The Village Hotel – is bijzonder, voorzichtig uitgedrukt. De kamers zijn individuele hutten, midden in het regenwoud, en met een fantastisch uitzicht op de oceaan. Ze hebben geen ramen, dat dan weer niet, maar wel doorzichtig gaas aan drie kanten waar een aangenaam briesje doorheen komt. Aan de andere kant hebben we wel weer waterbedden! En blijkbaar heeft het restaurant een draadloze internetverbinding, zodat we deze post misschien zelfs wel kunnen uploaden. Sms’en gaan we even vergeten, want we krijgen geen toegang tot de plaatselijke FSM Telecom.