Brazilië – Road trip!

Zo, wij hebben veel dingen geleerd de afgelopen dagen! Ik denk dat je het zou kunnen samenvatten met: als je in Brazilië een auto huurt, huur er dan meteen een navigatiesysteem bij, maar hier komt de lange versie. Vanuit Rio vlogen we afgelopen zondag naar Salvador, in het noordoosten van Brazilië. Hertz had hier een fiesta´tje voor ons klaarstaan waarmee we nog dezelfde middag naar Cachoeira wilden rijden, een afstand van 100 km en een uurtje of twee rijden. If only! We kregen helaas geen wegenkaart bij de auto maar we dachten dat we het met onze herinnering aan het kleine kaartje in de Lonely Planet ook wel zouden redden. Niet dus, we reden 180 graden verkeerd vanaf het vliegveld en kwamen daar pas na een kilometer of 20 achter.

Tegen die tijd hadden we door dat een wegenkaart wel handig zou zijn, dus die probeerden we bij een benzinestation te scoren. Wat blijkt nu? In Brazilië hebben ze bij benzinestations niet van die handige winkeltjes met nuttige-dingen-voor-in-een-auto, hier verkopen ze alleen maar snoep! Enfin, een paar stops later hadden we een kaart gevonden, zagen we hoe fout we zaten en kwamen we op de juiste weg vast te zitten in het verkeer. Met de kaart durfden we wel een shortcut te nemen die ons een kilometertje of 20 zou besparen en ons hopelijk uit de drukte zou brengen. Stom! Het was inmiddels donker (niet alleen ligt Salvador verder naar het oosten dan Rio maar het is er gek genoeg ook een uur vroeger, en dus om half zeven donker. Niet handig als je pas om 17.15 uur landt…) en de wegen zijn niet bepaald geweldig verlicht. En een schaal van 1cm = 14km is niet goed genoeg om je door Braziliaanse dorpjes te leiden. En wat 1 weg lijkt op de kaart, is dat in feite helemaal niet. En bewegwijzering, dat vinden ze hier maar overbodige luxe. En als je de weg vraagt, krijg je een lang verhaal in het Portugees dat je niet verstaat, en de armbewegingen en schaarse ‘linksen’ of ‘rechtsen’ die je wel verstaat zijn niet voldoende om je in een keer de juiste kant in te sturen…

Enfin, enige tijd later zaten we op de juiste snelweg. Nu zou alles wel makkelijker worden. Not! Om te beginnen zijn de afslagen niet verlicht, en smal, zodat je in het donker een gat tussen de struiken in moet duiken als je van de snelweg af wilt. En onze afslag stond weliswaar aangegeven, maar slechts één keer, 5 km van tevoren! Laat het duidelijk zijn dat er een ervaren chauffeur en bijrijdster aan het werk waren als ik zeg dat we toch in een keer de juiste afslag namen. Het duurde even voordat we dat zeker wisten, omdat er op de inktzwarte provinciale weg ook weinig borden stonden. Daarna hoefden we alleen nog maar een paar dorpjes door voor we bij Cachoeira waren. En ook hier merkten we dat er tussen het moment dat je een dorp inrijdt en de grote weg ophoudt, en het moment dat je heel ergens anders het dorp weer uitrijdt, geen borden staan. Afhankelijk van de grootte van de plaats moesten we dus tussen de drie en zes keer iemand vragen waar we heen moesten, en dat betekende behalve communicatieproblemen ook elke keer goed zoeken naar iemand die er niet alleen uitzag alsof hij/zij de weg zou weten, maar ook veilig genoeg om ernaast te stoppen en de auto uit te lopen.

Uiteindelijk arriveerden we na een uur of 4 in ons hotel in Cachoeira, een omgebouwd klooster met helaas nog wel het spartaanse soort bed waar de monniken ooit op sliepen. Maar de caipirinha’s maakten veel goed, en de volgende ochtend zagen we pas goed hoe verschrikkelijk cute het plaatsje is. Echt de moeite waard, en zeker nu we in Salvador zitten dat weliswaar vergelijkbare koloniale huizen en kerken heeft, maar heel veel meer vervallen is, zijn we blij dat we de trip gemaakt hebben. Na een uurtje Cachoeira en São Felix (aan de overkant van de rivier) reden we door naar Lençóis, aan de rand van de Chapada Diamantina, een soort nationaal park waar vroeger diamant gewonnen werd. Lençóis is ook weer superleuk, zij het wel iets toeristischer dan Cachoeira.

Maar de echte reden voor ons bezoek aan Lençóis was natuurlijk het park eromheen. Dat stond voor de volgende dag op het programma. Helaas had het de hele nacht stevig geregend en ook deze dag regende en miezerde het bijna voortdurend. Na een modderig – maar interessant – bezoek aan een druipsteengrot gingen we op zoek naar een grot met mooi blauw zwemwater, volgens de kaart een kilometertje of 8, 9 extra over onverharde weg. Onverharde, modderige weg. Onverharde, modderige, heuvelachtige weg. Met een klein Ford Fiesta’tje met minimotortje. (Aangedreven door alcohol trouwens, dat dan weer wel. Je kunt hier gewoon zowel alcohol als benzine in je tank gieten en dan doet ie het! Bijzonder…) Anyway, een keer kwamen we bijna vast te zitten in een kuil met kuitdiepe modder, en de andere keer slipten we achteruit een heuvel af naar beneden, omdat we er niet tegenop kwamen. Toen vond ook Erwin dat het misschien beter was om om te keren. Als hij ietsje grijzer thuiskomt dan hij wegging: is toen gebeurd, zeker weten. Grappig genoeg bleek even later dat we de grot waar we op mikten al ongemerkt voorbij waren gereden, stond niet aangegeven…

Inmiddels hebben we de auto weer ingeleverd en ‘vieren’ we eerste kerstdag in Salvador. Raar, hoor! En we zijn niet eens de enige toeristen hier. Zometeen is het weer tijd voor ons dagelijkse onderzoek naar de perfecte caipirinha, en na een kleine twee weken kan ik alvast een tussenstand geven: de meeste caipirinhas worden in een whiskytumbler geschonken, een enkele keer in een limonadeglas. Het gerucht dat je ze met bruine suiker zou moeten maken slaat nergens op, hebben we nog niet eenmaal meegemaakt. IJs crushen is ook overbodig, er gaan gewone blokjes in (of gehakt ijs, want blokjes hebben ze niet overal). Goed schudden met gekneusde stukken limoen en suiker en zeker niet te zuinig zijn met de cachaça! De limoen wordt meestal in stukjes gesneden (partjes en dan nog eenmaal doormidden), maar in São Paulo lijken ze de voorkeur te geven aan plakjes, wat er leuker uitziet. Proost en vrolijk kerstfeest!