Argentinië en Chili – Wijn

In onze bed & breakfast in Valparaíso, Chili, hoorden we een interessant verhaal over een groep Franse wijnmakers die de Chileense wijngebieden aan het bezoeken waren. Toen ze uitlegden dat ze niet op vakantie waren maar hier om te achterhalen waarom de Franse wijnen zoveel marktaandeel aan het verliezen zijn aan Chileense wijnen zei een Engelsman, die het toevallig hoorde: “Sorry voor het meeluisteren maar ik heb daar een eenvoudige uitleg voor. Als ik in de supermarkt sta met een fles Chileense wijn in de ene hand en een fles, waarschijnlijk iets duurdere, Franse in de andere, dan weet ik dat de Franse mogelijk beter is. Maar de Chileense heeft een aantrekkelijk etiket dat me zegt waar het vandaan komt, van welke druif het gemaakt is en met welk voedsel ik het goed kan drinken. Alle informatie die ik nodig heb terwijl het Franse etiket me niks zegt. Dus waarom zou ik meer betalen voor een wijn waar ik niks van af weet?”. Op de vraag waarom de Franse wijnmakers hun etiketten niet gewoon aanpassen, antwoordden ze: “Dat kan niet. Het is Franse wijn…”.

Vergeleken met Amazone stad Manaus is Brasilia toch wel het tegenovergestelde. De hoofdstad van Brazilië is erg nieuw (in gebruik sinds 1960) en werd geplanned en ontwikkeld in 1956 met Lúcio Costa als de stadsplanner en Oscar Niemeyer als de belangrijkste architect. Als je de stad vanuit de lucht bekijkt dan zie je dat het belangrijkste deel de vorm heeft van een vliegtuig. De meeste belangrijke gebouwen zijn van de hand van Niemeyer en omdat ze erg ver uit elkaar staan, is het niet de stad om fijn te voet te ontdekken. Je kunt dat het beste doen door een city tour te doen. Dat hebben we op onze eerste dag dan ook gedaan maar wel nadat we op de ambassade mijn nieuwe paspoort hadden opgepikt (de oude was immers door alle stempels helemaal vol). Ik kan iedereen aanraden om een nieuw paspoort in het buitenland te scoren want de gebruikelijke wachttijden zijn er absoluut niet en de kosten zijn gewoon hetzelfde als thuis. En de nieuwe vermeldt als uitgevende instantie het Consulaat Generaal in Rio de Janeiro. Errug cool! De stadstour was erg leuk en door de ongelooflijk blauwe lucht met hier en daar een witte wolk was het ideaal om mooie plaatjes te schieten.

Na iets meer dan een maand (langer dan we in eerste instantie hadden bedacht) in Brazilië te hebben doorgebracht, was het tijd om verder te trekken. In dit geval: terug naar Argentinië! We hadden eerder Córdoba en het Mendoza wijngebied overgeslagen maar dat wilden we toch niet missen. In Córdoba dachten we een goeie deal gemaakt te hebben door een kamer met eigen badkamer, zo dachten we, te boeken in een hostel. Oeps.. Alleen gedeelde faciliteiten en daar zijn we niet zo aan gewend. Maar, niet getreurd, het zou maar voor een paar dagen zijn en de mensen daar waren allemaal erg aardig. Maar wel erg ongeorganiseerd. De belofte ons mee te nemen naar een Gaucho festival een kilometertje of 50 verderop werd nooit ingelost. De eerste keer omdat het zou gaan regenen (wat het nooit deed, alleen maar blauwe lucht) en de tweede keer omdat er op het laatste moment geen vervoer beschikbaar was (euhh jongens, nooit van vooruit plannen gehoord???). Laat maar. José, één van de eigenaren, probeerde het nog goed te maken door ons mee de stad in te nemen in wat wel de mafste stadstoer moet zijn geworden die we ooit gehad hebben. Ach ja. Wel tien punten voor de moeite!

Vanuit Córdoba hebben we de bus (ritje van 10 uur) naar Mendoza genomen. Puntje voor de volgende keer: dan toch maar de nachtbus nemen want het uitzicht is erg saai en veranderde nergens. Alhoewel de donderbuien die we onderweg tegenkwamen wel spectaculair waren. We kregen het voor elkaar om in Mendoza ongeveer 3 hele dagen op de verkeerde tijd te leven (ze lopen één uur achter op Córdoba) wat we pas ontdekten toen we een uur te vroeg stonden te wachten op onze wijntour.. De stad Mendoza is best aardig maar klein (en gelukkig niet zo vreselijk heet als Córdoba) dus je wilt eigenlijk de meeste tijd doorbrengen dáár waar het gebeurt: het wijngebied! We besloten dan ook een tour te boeken naar de Uco vallei, die een beetje verder weg ligt dan de meeste andere valleien. Die vallei is vooral interessant omdat het de nieuwste is (sommige wijnhuizen worden nu nog afgebouwd) en degene waar de allerlaatste snufjes op het gebied van wijn maken worden toegepast. We hebben drie wijnhuizen bezocht en de eerste was de Salentein Bodega, een grote bodega van Nederlandse eigenaars. De ultra moderne architectuur en het gebruik van alleen maar lokale materialen met daarbij de Andes als achtergrond maakt het een heel erg mooie plek. We hebben ook een wat kleinere bodega bezocht en nog een wat grotere waar we van een erg lekkere lunch hebben genoten. Allemaal met, natuurlijk, fantastische wijnen erbij. Een klein detail dat onze tour een nog leukere ervaring maakte was dat onze gids, een jonge Argentijnse vrouw, perfect Engels sprak met een erg Brits accent.

Er is één bustrip die je zeker alleen overdag moet maken en dat is de reis van Mendoza naar Chili (of andersom natuurlijk). Je trekt de Andes over en de uitzichten zijn soms adembenemend. De rit zou zo’n 7 uur in beslag moeten nemen maar in werkelijkheid is dat natuurlijk niet het geval. Kennelijk is het ‘normaal’ dat je een paar uur moet wachten bij de grensovergang. In ons geval moesten we 5 uur wachten… Pfff. En waarom? We weten het eigenlijk nog steeds niet maar zeker is dat het Argentijns/Chileens immigratie- en douaneproces wel één van de slechtst georganiseerde en inefficiëntste moet zijn die we waar dan ook op de wereld gezien hebben. We hoorden later dat het zelfs nog erger kan zijn als het aan één van beide kanten van de grens ook nog een feestdag is.

We arriveerden kort na 10 uur ’s avonds in ons B&B (The Yellow House) in Valparaíso en kennelijk al te laat om ergens in de buurt nog iets te eten te krijgen. Gelukkig wist Martin, de eigenaar, in no-time een prima maal op tafel te toveren en ook nog eens kosteloos! Tis niet de eerste keer dat dit gebeurt met gasten die net uit Mendoza komen, zei hij.. Valparaíso was ooit een booming havenstad omdat het de belangrijkste havenstad was voor schepen die de route om Kaap Hoorn namen. Dat kwam allemaal tot een einde kort nadat het Panamakanaal werde geopend (1914) en het lijkt erop dat de aftakeling van de stad sindsdien niet meer gestopt is. UNESCO heeft in 2003 delen van de stad en de beroemde funiculars (stadsliften) tot World Heritage Site benoemd in een poging de historische wijken te beschermen. We hebben een erg interessante en leuke stadstour gemaakt met Michael, de “Duitse Piraat”, die ons mee naar plekjes heeft genomen waar geen enkele commerciele gids je ooit naartoe zou nemen. Hij heeft ons de binnenkant van privéhuizen en bedrijven laten zien, waaronder een erg oude likeurtjesfabriek. Oh en de dames die ons vergezelden waren ook erg leuk; twee Amerikanen (65+) die op het punt stonden in te schepen op een cruiseschip voor maximaal 6 weken om er te werken als Bridge (het kaartspelletje) leraressen! Wow. Petje af..

Voordat we verder noordwaarts trekken wilden we ook graag nog de Chileense wijngebieden leren kennen. Santiago ligt midden in het Maipo wijngebied maar het leek ons wel aardig om een autootje te huren en iets verder naar het zuiden te reizen, de Colchagua vallei. Omdat we geen reserveringen bij wijnhuizen hadden gemaakt, zijn we gewoon maar op goed geluk naar één (Viu Manent) gereden waar we geweldige lunch kregen. Daarna zijn we toevallig bij de Montgras bodega terechtgekomen waar we een heel erg leuke en interessante tour hebben kregen. Nadat we in ons hotel in Santa Cruz waren ingechekt, zijn we het durp ingelopen op zoek naar naar een leuk tentje om te eten. En alweer door stom toeval zijn we terechtgekomen bij Viña la Posada, precies op tijd om de zon achter de bergen te zien zakken waardoor de druivenranken langzaam van kleur veranderden terwijl wij lekker op het terras van een aperitief (Pisco Sour) zaten te genieten.