Paraguay – Van Mennonieten via Jezuïeten naar genieten

Paraguayanen zijn bijzonder vriendelijke mensen. Ze hebben ons een paar keer, geheel belangeloos, het leven gered. Of in ieder geval weer op weg geholpen. Bijvoorbeeld die keer dat we tijdens de lange rit van San Bernardino naar Encarnación door de (Maps.me dus offline) navigatie van de regen in de drup werden gestuurd. De nieuw aangelegde, nog onverharde, weg hield op en we werden vanaf dat punt de oude route op gestuurd. Die route bleek zo slecht en modderig dat het met een four-wheel-drive al een uitdaging was geweest. Laat staan met onze arme Hyundai. Gelukkig kwamen we na een aantal kilometers met geknepen billetjes geploeterd te hebben een jongen tegen op een brommer die vroeg: “Waarom nemen jullie niet gewoon de verharde weg?”. Welke verharde weg? Na rechtsomkeert gemaakt te hebben heeft hij ons netjes naar die verharde weg geleid zodat we een stuk geruster en veilig onze weg konden vervolgen. Toen we er een paar dagen later ’s ochtends achter kwamen dat de accu van de auto leeg was (deur niet goed dicht gedaan, duh) bleek een medewerker van ons hotel bereid en in staat om de auto weer aan de praat te krijgen door gewoon even de accu uit z’n eigen auto te sleutelen en op die van ons aan te sluiten. De held. En hij hoefde er niks voor terug.

In het verkeer zijn Paraguayanen minder aardig. Zodra je ook maar iets doet wat ze niet bevalt, gaan ze op hun toeter hangen. Ik heb toch al in heel veel verschillende landen en grote steden gereden maar rijden in Asunción was ronduit dramatisch. Het verkeer is hectisch en de regels zijn onduidelijk. Ik heb zo’n beetje bij iedere kruising moeten gokken wie er voorrang had. Ook op de snelweg doen ze maar wat. Snelheidsbeperkingen storen ze zich niet aan. Ze remmen hooguit een beetje af. Als je zelf wat voorzichtiger aan doet, gaan ze op een halve meter achter je bumper hangen tot ze er op een gevaarlijke manier voorbij sjezen. Je past je dus een beetje aan. Totdat je die politieagenten tegenkomt met die lasergun. Beduusd tik je een nogal hoog bedrag af en bedenk je je later dat je waarschijnlijk de VrijMiBo van deze jongens hebt zitten sponseren. Oh well, denken we dan. Het is weer een ervaring.

Na een paar dagen in de Chaco bij de Mennonieten te zijn geweest, zijn we naar San Bernardino gereisd. San Bernardino, of Sanber, zou de plek zijn waar de ‘rich and famous’ van Asunción hun vrije tijd doorbrengen. In werkelijkheid is het de plek waar de nieuwe middenklasse z’n verworven rijkdom toont. Dat betekent met de jetski het meer op en ’s avonds op het dak van je giga pickup-truck met de stereo op tien naar de zonsondergang zitten kijken. Grappig om te zien. Niet perse onze manier van vrijetijdsbesteding. Het dorp en een aantal andere dorpjes aan het grote Ypacaraí meer zijn leuk om te bezoeken. Heel veel meer is er niet te doen ook omdat het water vaak te vies om in te zwemmen.

Ook Encarnación is een plek waar mensen komen om vakantie te vieren. Het ligt helemaal in het zuiden van Paraguay aan de Paraná rivier. De rivier is daar erg breed en vormt de grens met Argentinië. Je kunt Posadas, de Argentijnse stad, goed zien liggen. Dat is meteen het uitzicht vanaf het strand waar de toeristen die met name uit Argentinië komen, verpozen. Toch wel grappig om zo een kennelijk populaire badplaats te ontdekken die niet aan zee ligt. De andere grote attractie in de buurt zijn de ruïnes van de Jezuïeten Reducciones, de missies die na aankomst van de Jezuïeten in Paraguay in 1588 werden gesticht om de lokale bevolking, de Guaraní indianen, te bekeren. Na een wisseling van de macht in Spanje, besloot Koning Karel III in 1767 om een einde te maken aan de invloed van de Jezuïeten die prompt uit Paraguay werden verdreven. De missies zijn sindsdien verwaarloosd en er zijn nu alleen nog (deels herstelde) ruïnes te bezichtigen. De Jezuïeten hadden kennelijk destijds al goed door wat de betere plekken zijn om neer te strijken dus de ruïnes liggen op prachtige plekken en zijn de moeite waard om te bezoeken.

Tijdens dit soort uitstapjes merk je goed dat toerisme in Paraguay erg onderontwikkeld is. Je komt maar heel weinig andere toeristen tegen en die zijn vrijwel nooit afkomstig uit westerse landen. Daar raak je aan gewend. Nu we, na twee weken Paraguay, in Salta in het noorden van Argentinië zijn aanbeland, is het behoorlijk omschakelen. De hele streek is veel toeristischer en dan hoor je voor het eerst in heel lange tijd weer je eigen taal in het wild gesproken worden. 

De provincie Salta is zo aantrekkelijk vanwege de prachtige, ruige, landschappen. Maar ook vanwege de geweldige wijnen die hier geproduceerd worden. De wijngaarden behoren tot de hoogste ter wereld (boven de 1800 meter). De droge en arme grond is rijk aan mineralen en dat komt druiven als de Torrontés enorm ten goede. We kenden wijn van deze druif niet maar zijn om: het is een hele lekkere, aromatische, mineralige droge witte wijn die een goede kans maakt om onze nieuwe huis-slobber te worden. Mits we ‘m thuis kunnen vinden. Door de wijnproductie heeft de arme en dunbevolkte streek een enorme ontwikkeling doorgemaakt. We merken dat onder andere aan het niveau en de kwaliteit van het eten. Het is hier allemaal veel verfijnder en beter verzorgd dan alles wat we de afgelopen tweeënhalve maand voorgeschoteld hebben gekregen. Genieten dus!