Sinds vandaag ben ik officieel werkloos, of wat de Amerikanen zo mooi noemen ‘in between jobs’. Maar ik vind werkloos eigenlijk leuker. Alleen het antwoord op de vraag ‘wat doe jij?’ wordt wat lastig, want ‘niks’ klinkt ook zo loser-achtig. Terwijl het natuurlijk eigenlijk het beste antwoord is dat je kunt geven. ‘Hoe zo? Wérk jij dan? Rot voor je, zeg…’ ik denk dat ik nog even moet oefenen voordat het een beetje geloofwaardig mijn strot uit komt. Ondertussen is het natuurlijk wel aardig dat ik aanstaande maandag niet om kwart voor zeven op hoef om me vervolgens anderhalf uur lang door de file naar Zaltbommel heen te worstelen – ik denk dat ik dat niet ga missen.
Maar het was wel heel gek om afscheid te nemen van mijn collega’s de afgelopen twee dagen, eerst in België en toen in Nederland. Je loopt je toch drieënhalf jaar druk te maken over allerlei dingen waar ik nu helemaal niet meer over hoef na te denken – en het is gek om dat los te laten. Bovendien heb (o nee, had) ik een heleboel leuke mensen als collega’s en die ga ik nu niet meer zien, dat is ook jammer. Maar het is allemaal voor een goed doel!!! Nog minder dan een maand, dan gaan we lekker weg… meer dan een jaar alleen maar leuke dingen doen, op alleen maar leuke plaatsen, met mijn liefste elke dag dicht bij me. En familie die ons komt opzoeken: pa en ma zijn de eersten, we gaan ze zien in Perth. Het is echt leuk om mij te zijn!
