Vanuatu – True Blue & Red Hot

Onze laatste middag op Santo maakten we een tochtje per kano naar een van de 'Blue Holes' op het eiland. We zijn er niet achter gekomen waardoor ze ontstaan (hé, we hebben tegenwoordig alleen schaars & duur internet en dus geen tijd om te google'en), maar ze zijn zeker de moeite van het bekijken waard! De tocht er naar toe verliep in een traditionele 'outrigger canoe', te weten een uitgeholde boomstam met een drijvertje ernaast. De blue hole was een rond watertje dat de oorsprong van de rivier vormde en het water was niet alleen verschrikkelijk helder, maar ook verschrikkelijk blauw. Erg leuk om in te snorkelen, het wateroppervlak vanaf de onderkant gezien fungeert als een spiegel en dat geeft hele rare effecten.
De volgende dag gingen we, met een tussenstopje op Efate, naar Tanna, naar de Mount Yasur vulkaan. De brochures beloven een actieve vulkaan en laten mooie foto's zien van feloranje vonkenregens bij nacht, maar doorgewinterde reisfolderlezers en sceptische Hollanders als we zijn, verwachtten we niet dat we echt zoiets moois te zien zouden krijgen. Een paar rookwolken, wat gerommel, hier en daar een rode gloed: dan zouden we al dik tevreden zijn. Dat pakte anders uit…
Enkele kilometers voor de vulkaan veranderde het landschap van een groene jungle in een kale, grijze, vlakte: asvelden, veroorzaakt door de frequente uitbarstingen van de vulkaan. Het feit dat de velden zich over ettelijke kilometers uitstrekten, was onze eerste aanwijzing dat Mt Yasur geen kinderspeelgoed was. De tweede aanwijzing werd gevormd door de enorme rook- en aswolken die om de paar minuten uit de vulkaan opdoekten. Het aardige van Mt Yasur is dat je een metertje of honderd onder de kraterrand kunt parkeren, en dat een korte wandeling je vervolgens op de rand van de krater brengt, zodat je naar beneden kunt turen. Het is wel zaak dat je bovenwinds gaat staan, en zelfs dan krijg je regelmatig happen zwavellucht en as in je mond, neus en ogen.
Maar wat een vuurwerk! Alsof je rechtstreeks de hel in keek! Elke paar minuten schudde de grond en klonk er een diep gerommel dat uit het binnenste van de aarde leek te komen, waarna er klodders lava omhoog spoten, tientallen meters hoog. Gelukkig spoot het spul vrij recht omhoog en kwam het ook weer recht naar beneden, en stonden we bovenwinds zodat we niet in de grote aswolken terecht kwamen. Desalniettemin was het behoorlijk eng, en moest ik regelmatig de impuls onderdrukken om een paar stappen naar achteren te doen. We waren even voor zonsondergang aangekomen, en naarmate het donkerder werd, werd het effect steeds mooier. Soms kon je zelfs de hitte van de lava beneden voelen, ook al stond de wind de andere kant in.
Anyway, met de flashlight fish, de vulkaan, en ach, toch ook wel de blue holes, scoort Vanuatu erg hoog op de lijst van landen die unieke belevenissen in de aanbieding hebben. Op het eerste gezicht zien de eilanden er niet fantastisch mooi uit, maar de mensen zijn supervriendelijk, het weer is goed en bezienswaardigheden verrassend… al met al een mooie start van onze oostwaartse tocht door de Zuid-Pacific. Ik schrijf dit overigens op onze tweede dag in Fiji, waar de zon warmer is, de lucht blauwer, de wegen beter en de mensen mooier. Eens kijken of we hier een nieuwe kandidaat kunnen vinden voor 'het mooiste strand ter wereld'. Voorlopig staat Palau nog stevig op nummer 1!