Dat hadden ze er niet bij verteld… kom je aan in Hawaii, regent het gewoon! Het was vandaag zo buiig, het leek wel Nederland. Reizen we daar de halve wereld voor over! Na een klein doch gratis ontbijtje in ons hotel hebben we nog maar een kop goede koffie en wat te eten gehaald bij Starbucks. Hoewel we best dicht bij het strand zitten, zijn er tussen ons hotel en de zee wel drie Starbucksen te vinden! Als het goede weer een beetje uitblijft, is Waikiki niet veel meer dan best een aardig strand in een lelijke badplaats – eigenlijk net een soort Scheveningen dus. Maar de rest van het eiland is erg mooi!
Omdat het telkens regende zijn we in de auto gesprongen om een tocht over het eiland te maken. Bij de Dole Plantation (toen we hem eenmaal gevonden hadden – note to self: volgende keer een fatsoenlijke wegenkaart vragen bij het verhuurbedrijf of een TomTom huren, die hebben ze hier ook) hebben we weer eens gemerkt hoe commercieel brilliant de Amerikanen zijn: het was er stervensdruk, en dat voor een doolhof, een treintje en een tropische tuin met een enorme giftshop erbij. Maar ja, je moet er geweest zijn 😉
De noordkust van Oahu staat bekend om de hoogste golven ter wereld, onder meer de “Banzai Pipeline”. Hoewel de golven vandaag niet op hun allerhoogst waren, zagen ze, en de bijbehorende surfers, er toch best spectaculair uit. Op de terugweg langs de oostkust was het eigenlijk al te laat om nog een lange wandeling te gaan maken, maar de kuststrook zag er zo mooi uit, met hele groene, gegroefde heuvels, dat we hier zeker nog eens terug willen komen.
En zoals iedereen weet, moet je zo snel mogelijk een normaal ritme aannemen als je je jetlag wil kwijtraken, maar Miekje lag vanavond toch mooi voor half tien onder de wol omdat ze het niet meer volhield…
