Goa is een kleine staat aan de westkust van het Indiase subcontinent. De Portugezen hebben hier sinds 1510 een jaar of 400 de scepter gezwaaid, voordat ze er door de Britten uitgekieperd werden. De overblijfselen van hun overheersing zijn nog overal te zien: bijvoorbeeld aan de katholieke kapelletjes die je op iedere straathoek vindt, of in de oude stad van Panaji, de hoofdstad van Goa, waar schijnbaar nog een aantal mensen Portugees spreekt. We verblijven in Calangute, een van de vele badplaatsjes aan de kust met zo’n 106 km aan mooi strand. We brengen de dagen door drankjes drinkend bij een van de vele ‘beach shacks’, strandtentjes, luisterend naar hun bizarre mix van lokale en buitenlandse muziekstijlen, of bij het zwembad van ons kleine familieresort. Het is laagseizoen hier; het is erg rustig en er zijn maar weinig westerse toeristen. Er zijn wel behoorlijk wat Indiase toeristen, meest families uit de grote steden, maar de taxichauffeurs klagen allemaal.
We proberen elke dag een nieuw plekje te vinden om te dineren en pakken soms de taxi naar een van de andere badplaatsjes in de buurt, Baga of Candolim, die eigenlijk ongeveer hetzelfde zijn. Er zijn geen grote feesten en volle maan is ook pas over een paar weken. De muziek hier is de modernste die we de afgelopen maanden hebben gehoord maar niks komt in de buurt van wat wij kennen als ‘Goa Trance’.
De stranden zijn best mooi maar niet altijd erg schoon. Vanochtend besloten we vroeg op te staan en in de zee te springen voordat het alweer te heet zou zijn en je zelfs niet meer over het zand kan lopen. Het is grappig te zien dat de locals hier precies hetzelfde doen; hele families plonzen het water in, spelend in de hoge golven, ofwel ’s ochtends vroeg ofwel aan het eind van de middag, vlak voor zonsondergang. Alle meisjes, jong en oud, houden hun kleren aan als ze het water in gaan terwijl westerse vrouwen hier soms in weinig verhullende badkleding rondbanjeren… Het is een fijne plek om te relaxen, gewoon niks te doen en aan de hitte te wennen. Morgen vertrekken we naar Mumbai – per vliegtuig omdat het ons zelfs na een aantal keer proberen niet gelukt is om treinkaartjes te reserveren via het online reserveringssysteem van Indian Railways. Je zou zeggen dat, met 1,3 miljoen werknemers, ’s werelds grootste werkgever toch wel in staat zou moeten zijn om een paar fatsoenlijke webprogrammeurs in te huren…
 |
 |
 |
