Ecuador – De Galapagos Eilanden

De Galapagos eilanden zijn een kleine groep eilanden die zo’n 1000 km ten westen van Ecuador liggen. De archipel die uit 13 grotere eilanden bestaat, is één van Ecuador’s 21 provincies en ligt pal op de evenaar. De eilanden waren onbewoond totdat de Spanjaarden ze ontdekten in 1535. Er is een hoop gebeurd sindsdien. De Galapagos was een uitvalsbasis van Britse piraten die het gemunt hadden op de Spaanse vloot en z’n schatten. Walvisvaarders gebruikten het als basis en zij hebben vele reuzeschildpadden afgeslacht, tot ze bijna uitgeroeid waren, voor hun vlees en vet, dat gebruikt werd om er olie van te maken. Charles Darwin kwam op bezoek, 5 weekjes maar, om de flora en fauna te bestuderen. Zijn observaties hebben uiteindelijk geleid tot zijn evolutietheorie. Maar deze rijke en unieke flora en fauna werd pas echt in gevaar gebracht door de planten en dieren die door de mens op de eilanden werden geïntroduceerd. Koeien en geiten hebben de natuurlijke habitat op veel eilanden zó veranderd dat het onmogelijk werd voor de reuzeschildpadden om te overleven. Verwilderde honden en katten hebben complete iguanapopulaties gedood. Haaien worden nu nog illegaal in het marine park gevist voor hun vinnen. En dan is er toerisme. Zodra een zeeleeuwenpup door een mens geaaid wordt, zal die onherroepelijk door z’n moeder verstoten worden en snel een hongersdood sterven. De puppies zien er ongelooflijk schattig uit, wat veel bezoekers gewoon niet kunnen weerstaan. Gelukkig is de archipel nu een nationaal park en de Charles Darwin Foundation doet enorm z’n best het wild te beschermen. Van de $100 entreegeld voor het park gaat helaas maar $5 naar de stichting en dat is simpelweg niet genoeg. Waar gaat de rest heen? Een klein beetje naar het nationale park maar het blijkt dat meer dan 80% van de werknemers achter een buro zit dus het aantal park rangers in het veld is heel erg klein. Sterker nog, tijdens ons verblijf op de eilanden hebben we geen enkele ranger gezien. De rest van het geld gaat naar de lokale gemeenschap en de marine. Er gaan geruchten dat het entreegeld binnenkort verhoogd zal worden naar $200 om zo het aantal bezoekers aan het park te limiteren. Andere geruchten zeggen dat het maximum aantal cruiseschepen (nu 94) binnenkort verhoogd zal worden om zo meer bezoekers toe te laten.

Alhoewel de watertemperatuur erg laag was (17 graden) hebben we toch twee erg leuke duikdagen gehad. De hamerhaaien en andere haaien, de roggen en de speelse zeeleeuwen maakten het onvergetelijk. We waren erg blij. Totdat we opgepikt werden om aan boord te gaan van de boot die ons de volgende 8 dagen de archipel rond zou varen. “Nee dat kan niet onze boot zijn… Toch wel? Echt niet..”. Dat waren zo’n beetje onze gedachten toen we bij de Flamingo aankwamen. Hij leek niet eens op de boot van het plaatje toen we de trip boekten. En hij leek ook een stuk kleiner. Oh well, hoe erg kan het zijn… De verbouwde vissersboot kan maximaal 10 passagiers hebben en heeft een crew van 5 plus een officiele, verplichte, gids. We kregen de kleinste hut toegewezen, die niet meer dan een kast was. Het was warm en vochtig en er was geen plaats voor onze baggage. Er was geen airconditioning (zoals beloofd in de brochure) en alleen koud water. Alle andere passagiers waren net zo geschokt ook al waren een paar andere hutten een stuk groter. We slaagden erin de eerste drie nachten te overleven (overdag ben je toch buiten). De volgende dag zouden twee gasten vertrekken en dus roken we een kans om naar een grotere hut te verhuizen. Dat was echt geen probleem volgens de gids. Maar dat was het dus wél volgens de kapitein toen we aan het verhuizen sloegen. We wilden écht níet nog een nacht in de ‘doodskist’ doorbrengen dus dachten we er serieus over na om het schip op dat moment te verlaten. Zelfs ondanks dat dat een enorm verspilling van geld zou zijn een natuurlijk een grote teleurstelling omdat we de rest van de tocht niet mee zouden maken. We dachten de kapitein eindelijk overtuigd te hebben, we hebben er zelfs de handen op geschud, maar toen de nieuwe gasten arriveerden werden we te verstaan gegeven dat we terug naar onze oude hut moesten. O nee… Dat onbetrouwbare stuk vreten dat zichzelf kapitein noemt! Gelukkig voor ons besloot het nieuwe Spaanse koppel, God mag weten waarom, om de kleinere hut te nemen zodat we de laatste vier nachten in relatieve luxe konden doorbrengen (ook al was de grotere hut veel lawaaiiger dan de kleinere…). Pfew..

De cruise is echt een goede manier om een aantal eilanden te ontdekken. Je gaat één of twee keer per dag aan land en tussendoor kun je zwemmen en snorkelen. Het eten aan boord was erg goed (twee warme maaltijden per dag!) en ook al was de boot erg traag (en erg erg lawaaiig), het was erg prettig om op het water te vertoeven. De bezoeken aan de eilanden zijn geweldig. De dieren zijn uniek en de meesten lijken geen angst te hebben voor mensen. De zeeleeuwen zijn nieuwsgierig en laten je gewoon door de kudde heen lopen. Ze komen zelfs met je spelen tijdens het snorkelen of duiken. De leguanen gaan gewoon door met waar ze mee bezig zijn alsof je niet bestaat. Zo kan het zomaar gebeuren dat ze over je voeten heen rennen als ze achter elkaar aangaan. De blue footed booby vogels storen zich er niet aan als 11 mensen op slechts een paar meter afstand staan en gaan gewoon door met hun paringsritueel. Maar, het moet gezegd worden; na 8 dagen heb je meer dan genoeg leguanen, zeeleeuwen, roggen, zeeschildpadden, frigate birds en boobies gezien. En je vraagt je af: was het de moeite, tijd en geld waard (het is erg ver weg en heel heel erg duur)? Worden de Galapagos niet overhyped? Misschien is dat zo maar je moet tegelijkertijd niet vergeten dat er geen andere plek op de wereld is waar je zo’n soort wildlife ervaring kunt hebben en die was voor ons in ieder geval uniek en echt fantastisch.