Rio de Janeiro telt 7 miljoen inwoners en dat maakt het een kleine stad in vergelijking met São Paulo, waar maar liefst 17 miljoen mensen wonen. Ongeveer 20 procent van de bevolking leeft in sloppenwijken of favelas zoals ze hier genoemd worden. Normaal gesproken liggen de rijkere delen van steden in de heuvels boven het centrum, maar hier is het andersom: de favelas liggen tegen de vele heuvels in de stad aan geplakt en de middenklasse en de rijken wonen beneden bij het strand. Sommige grotere favelas zijn compleet wetteloos en worden geregeerd door de georganiseerde misdaad. Machtige drugsbendes hebben de volledige controle en staan geen andere misdaden toe in hun gebied, zoals diefstal en berovingen. Volgens sommigen zijn de favelas dan ook veel veiliger dan andere gebieden in Rio. Een favelatoer is een mooie manier om de andere kant van een stad als Rio te zien en om te leren dat het niet alleen maar een oorlogszone is waar politie en drugsbendes elkaar bestrijden maar ook een plaats waar normale mensen proberen om een normaal leven te leiden…
De Argentijnse kant van de Iguazu-watervallen is ook geweldig. Je kunt via een stelsel van loopbruggen helemaal naar de top van de enorme Garganta del Diablo of duivelskeel-waterval lopen. Zeer indrukwekkend. Na een dagje Iguassu-watervallen in Brazilie en Iguazu-watervallen in Argentinie hebben we het stelsel wel zo’n beetje vanuit elke hoek bewonderd. Het is geweldig en leuk maar voorlopig zijn we wel weer even klaar met watervallen. Voorwaarts dus, en op naar São Paulo! Dat is nou eens wat je noemt een grote stad…ongelooflijk. Als je er overheen vliegt zie je kilometers en kilometers hoogbouw in alle richtingen. De stad heeft alleen geen echte highlights en het is ook een van de onveiligste steden ter wereld (het is nu wettelijk toegestaan en wordt zelfs aanbevolen om ’s nachts langzaam door rood te rijden in een poging de immer toenemende car-jackings en stoplicht berovingen een halt toe te roepen) en daarom besloten we er niet langer dan één hele dag door te brengen. Ondanks het miezerende weer was het erg leuk om het oude centrum te bekijken en te zien hoe ‘Sampa’ in de kerstsfeer komt.
Vanuit São Paulo hebben we de 6 uur durende busrit naar Rio gemaakt. Het is goedkoop en redelijk comfortabel maar het is geen spannende rit. In Rio hadden we een hotel in Copacabana geboekt, aan de boulevard aan zee. Het is een veilige wijk en het zou erg makkelijk zijn om het strand op te lopen. Helaas was het weer de afgelopen week niet geweldig en zelfs Copacabana is in de regen niet leuk.. Maar we zijn toch lekker bezig geweest; onze eerste dag hebben we nuttig besteed door op het consulaat-generaal een nieuw paspoort aan te vragen. Waarom? Da’s simpel: mijn paspoort is gewoon helemaal vol. Er is geen plaats meer voor meer stempels, vooral niet voor een visum voor Cuba dat we binnenkort nodig gaan hebben.. En we verwachten in de tussentijd nog veel stempelgrage douaniers tegen te komen. Mede dankzij de hulp van onze vriendin-bij-buitenlandse-zaken Carola, ging dat erg soepel. In de periode erna hebben we het oude centrum bezocht met veel koloniale gebouwen en mogelijk de lelijkste cathedraal ter wereld, de kunstenaarswijk Santa Teresa met z’n schattige straatjes met kinderkopjes en oud trammetje, hebben we helemaal van Copacabana naar Ipanema en Leblon gelopen waar we later ook de film “Madagascar 2” hebben gezien (We like to move it, move it! Ga ‘m vooral zien hij is erg leuk) en toen het weer enigszins opknapte hebben we de Pão de Açucar of Suikerbrood-heuvel beklommen om van het uitzicht over de stad te genieten.
Eén van de hoogtepunten voor mij was toch wel het bezoek aan het Sambódromo (Sambadrome), de beroemde straat waar elk jaar de sambaschoolwedstrijd tijdens carnaval wordt gehouden. Elke sambaschool mag daar een paar technische repetities houden om te oefenen voor het grote evenement. Alhoewel het niet in de buurt komt van het echte werk is het toch een goede manier om iets van de geest van carnaval in Rio mee te krijgen.. We hebben de Salgueiro school aan het werk gezien (2e plaats afgelopen jaar) en zelfs tijdens deze oefensessie hebben we al 2000 mensen in de parade aan het werk gezien! En we hebben koning, koningin en prinses carnaval van 2009 ontmoet! Onze laatste dag was behoorlijk druk: we begonnen met de favelatoer ’s ochtends, die erg leuk en interessant was. Het is veilig (wilt u alstublieft niet in díe richting fotograferen want daar zijn drugdeals aan de gang en de dealers worden niet graag op film vastgelegd) én het is een moment om een paar van de hulp-initiatieven te ondersteunen. Helaas regende het bijna de hele tijd dus konden we niet van de uitzichten genieten. Maar, met een enorme dot geluk, klaarde het later op en vonden we dat het een goed (en waarschijnlijk laatste) moment was om Corcovado te beklimmen naar het beroemde Cristo Redentor standbeeld voor de echte uitzichten over de stad. En het was het waard! Het is sowieso leuk om eindelijk onder het enorme beeld te staan dat we, hoog uittorend boven de stad, (soms) vanuit onze hotelkamer konden zien. En het uitzicht was absoluut (absolutamente) fantastisch!
Vind je het ook niet vreselijk als steeds het verkeerde liedje in je kop opkomt? Eén die niet eens gaat over de plek waar je op dat moment bent. Nee, Barry Manilow’s ‘Copacabana’ gaat helemaal niet over het beroemde strand van Rio maar over een nachtclub in New York. Astrud Gilberto’s ‘Girl from Ipanema’ gaat wel over Ipanema maar blijft toch minder lekker hangen…
 |
 |
 |
