India – Eerste indrukken

Het is vier uur vliegen van Singapore naar Chennai, maar omdat je 2,5 uur teruggaat in de tijd, landden we om kwart over elf ’s avonds. Bij de bagagebanden en de douane was het nog lekker rustig, maar buiten begon de chaos! Iedereen wil wel je taxichauffeur zijn. We slaagden er in om rupees te pinnen en om een prepaid taxi te regelen (tegen door de overheid vastgesteld tarief), dus dat was een goed begin. Het verkeer in Chennai is ook rond middernacht chaotisch, iets wat ook niet verbetert door de hekken die de verkeerspolitie her en der midden op de weg zet en die als doel hebben om de snelheid te beperken: ze zijn niet verlicht en worden ook niet aangekondigd, en chauffeurs moeten dus af en toe rare toeren uithalen om ze te ontwijken. Het leek alsof we met 100 km per uur door de stad heen scheurden, maar dat moet aan de beroerde vering van de ‘ambassador’ taxi gelegen hebben, want volgens Erwin gingen we nergens harder dan 60.

Het hotel, Vestin Park, bleek gelukkig heel behoorlijk. Er hangt een sterke mottenballengeur en het bed is zo kort dat zelfs mijn voeten al over de rand steken maar de kamer is airconditioned en schoon. Na een nachtje slapen was het tijd om de stad te verkennen, en we besloten om een autoriksha te nemen naar het fort. De autorikshas zijn een soort brommers met drie wielen en een overdekt achterbankje, en de stad zit er vol mee: op de weg zie je minstens vijf van die dingen voor elke auto. Het fort bleek gesloten vanwege een of andere overheids- of militaire bijeenkomst die er juist gisteren plaatsvond, maar onze rikshachauffeur wilde ons wel wat andere sights laten zien. Prima, want we hadden inmiddels al in de gaten dat wandelen in de bloedhitte niet echt een optie was. Het is zo ontzettend vochtig dat er een soort mistige waas boven de stad hangt (vast deels ook smog) en volgens onze weericoontjes is de gevoelstemperatuur 45 graden – dat klopt wel ongeveer met onze ervaring. In de riksha was het nog wel uit te houden ondanks de uitlaatgassen die je hapt, maar zodra we stil stonden of even iets gingen bekijken droop het zweet van ons af.

Maar we hebben wel het strand van Chennai gezien (breed! lang!), de basiliek van St Thomas (een van de drie kerken ter wereld die gebouwd zijn op een graftombe van een van de apostelen, ja ja) en een Hindutempel (hadden we ook in Singapore al gezien en ze zijn wel leuk omdat ze daken hebben die van onder tot boven vol staan met felbeschilderde beelden, waaronder veel koeien). De national art gallery was gesloten wegens renovatie maar volgens het boek was het bronsmuseum ook heel mooi, en daar konden we wel in. Voor deze hele tocht wilde onze chauffeur natuurlijk veel meer cash zien dan wij reeel vonden, maar ja, toeristen zijn er nu eenmaal om getild te worden…

Vanaf het bronsmuseum zijn we zelf teruggewandeld naar ons hotel, een kort tripje. Er zijn wel bedelaars maar niet verschrikkelijk veel, en ze zijn ook niet heel erg opdringerig. Stilstaan is niet zo handig want dan wil iedereen wel iets van je, maar als je gewoon doorloopt word je niet vaker aangesproken dan bijvoorbeeld in Turkije of Indonesie. We hebben in een wanna-be-Starbucks koffietentje geluncht; voor de eerste dag in India leek ons dat een veilige keuze. We hebben nota bene een heel behoorlijke internetverbinding op onze kamer, dus de middag hebben we gebruikt om foto’s te uploaden en een hotel te zoeken in Goa. Het hotel heeft een restaurant op het dak, en daar hebben we gegeten. Er stond alleen geen kip Madras op het menu!! Zeer teleurstellend, nu weten we nog niet hoe het echt hoort te smaken. De kip Tikka (murgh tikka) was ook wel ok, maar proefde ik na het tandenpoetsen nog… in elk geval hebben we tot nu toe het idee dat we India wel aankunnen, en we zijn heel benieuwd naar wat we nog meer gaan zien en beleven. Voor nu: op naar Goa!