What’s in a name? De Hollandse VOC admiraal Jacob Roggeveen kwam op paaszondag in 1722 aan bij het piepkleine eenzame stukje land in de Stille Zuidzee dat we nu allemaal kennen als Paaseiland. In zijn scheepsjournaal vermeldde hij dat het land keurig bebouwd was, er grote percelen bebossing waren, de populatie zo’n 12.000 zielen telde en dat de moai beelden allemaal rechtop stonden. Men denkt dat de mysterieuze moai symbolen van goden en voorouders waren, uit de vulkanische rots van één van de kraters op het eiland gehouwen. Niemand weet zeker hoe ze naar de familie begraafplatformen (ahu) werden vervoerd waar ze mana, of kracht, naar het dan levende hoofd van de familie straalden. Europese ontdekkingsreizigers aan het eind van de 18e eeuw meldden echter dat veel beelden omver lagen, nog weinig land bebouwd was en er niet meer dan duizend mensen over waren. Men denkt dat de bevolking groter was gegroeid dan waar het eiland in kon voorzien met hongersnood als gevolg, wat leidde tot onderlinge gevechten en kannibalisme. Tijdens de stammenoorlogen werden alle moai omgedonderd, waarschijnlijk om de mana te breken van de familie die ze beschermden. Tegen 1871, nadat walvisvaarders en slavenhandelaars nog meer lijden hadden veroorzaakt door slaven te halen en waterpokken te brengen, waren er nog maar 175 eilanders over…
Nee, we hebben geen hamerhaaien meer gezien tijdens onze laatste duiken in Rangiroa. We zullen het later opnieuw moeten proberen als we op de Galapagos eilanden zijn waar, volgens sommigen, “je ze gegarandeerd ziet”. We hebben echter nog wel een aantal leuke duiken gemaakt met nog meer speelse dolfijnen, grote haaien, manta- en adelaarsroggen en enorme scholen barracuda’s en tonijn. Eén ding dat we geleerd hebben (zelfs na meer dan 300 duiken leer je nog es wat!) is dat het best dom is om een dooie vis in je zak te stoppen vóór je gaat duiken zoals onze gids Nicolas zo elegant demonstreerde; hij werd aangevallen door een groepje grijze rifhaaien en kon alleen ontsnappen door zichzelf stil te houden en als een bal op te rollen, een vorm die te groot is voor grijsjes om in te bijten…
Onze laatste dag in Frans Polynesië was een erg lange en vermoeiende; we vertrokken in de middag van Rangiroa naar Tahiti en daar hadden we tot na middernacht voor onze vlucht naar Paaseiland. We besloten om ons in het luxueuze Intercontinental Hotel te installeren waar we een drankje en diner hadden dat vergezeld bleek te gaan van een hele leuke eiland dansshow. Nu we 5 tijdzones hebben overgestoken, zijn we een beetje jet lagged. Het zonnige weer op Paaseiland helpt ons te wennen en de temperatuur, tussen 20 en 25 graden, is perfect om het eiland te verkennen. Het is erg leuk om het eiland rond te rijden (of wandelen) op zoek naar de verbazingwekkende moai. Veel liggen nog steeds omver, meestal met hun neus in het zand, maar veel plaatsen zijn gerestaureerd en daar staan ze weer netjes rechtop. Ons hostel bevindt zich vlak bij één van de sites die favoriet is vanwege zijn spectaculaire zonsondergangen. Het tijdstip en de locatie is kennelijk ook favoriet voor het sluiten van huwelijken zoals we gisteren meekregen toen een paar uit Bogotá, Colombia, hun huwelijksceremonie daar had in traditionele polynesische stijl. Een ander verbazingwekkend gezicht hier op het eiland is de steengroeve waar de moai uit de rotsen werden gehakt. Het is alsof de tijd stilstaat als je tussen de tientallen moai doorloopt, sommigen bijna af en klaar om vervoerd te worden. Kennelijk zijn er in totaal 887 moai gemaakt waarvan er bijna 400 zich nog in de groeve bevinden. En niemand weet waarom..
Vanwege de enorme aantallen paarden, waarvan velen wild, die je op het eiland tegenkomt (de eigenaar van onze hostel organiseert tochten te paard over het eiland van een paar uur tot twee dagen), hebben we besloten het eiland om te dopen tot “Paardeiland”.
 |
 |
 |
