Bolivia naar Peru – Sucre, La Paz & het Titicaca meer

Er bestaan 12 soorten coca. Coca wordt traditioneel gecultiveerd in de lager gelegen gebieden aan de oostkant van de Andes. Het wordt op brede schaal geconsumeerd door de Andes volkeren van Peru, Colombia, Ecuador, Venezuela en Bolivia. Het wordt gebruikt om vermoeidheid, honger en dorst te overwinnen. En ook als anestetisch middel om pijn te bestrijden. Men denkt dat de Inka’s coca gebruikten als anesthetisch middel tijdens het uitvoeren van hersenoperaties (over het slagingspercentage van de operaties is men het niet helemaal eens..). Het wordt ook als erg effectief gezien tegen hoogteziekte. We hadden al eerder wat problemen met de hoogte, maar nu weten we dat coca inderdaad bijzonder goed helpt. Op cocablaadjes kauwen is niet aan te raden want het smaakt gewoon smerig. Maar het drinken van maté de coca (thee) of het sabbelen op een cocasnoepje (je moet ff aan smaak wennen) helpt om je longen meer van de beperkte hoeveelheid zuurstof uit de lucht te laten absorberen en, wow, je hoofdpijn is weg.

Potosí (hoogte 4.090 m) wordt gezien als de hoogste stad ter wereld. Gedurende 300 jaar was het ongelooflijk belangrijk voor de Spaanse overheersers vanwege de Cerro Rico (Rijke Heuvel) met z’n enorme voorraden aan zilver. Er wordt beweerd dat de hoeveelheid gewonnen zilver genoeg was om een brug van zilver tussen Potosí en Spanje te bouwen en dan nog zelfs een boel over te hebben. Veel Indianen en Afrikanen werden als slaaf ingezet en zo’n 8 miljoen van hen stierven als gevolg van het harde en gevaarlijke werk in de mijnen. Er wordt beweerd dat je met hun botten een brug had kunnen bouwen tussen Potosí en Spanje… Het was niet makkelijk om door de stijle hobbelige straatjes te lopen. Ook al waren we intussen al wat langer op grote hoogte, onze longcapaciteit was gewoon niet voldoende in de ijle lucht dus werden we snel moe en bleven we maar naar lucht happen. We keken al uit naar de afdaling (in een gedeelde taxi dit keer) naar een schamele 2750 meter, de hoogte van de stad Sucre. Het is de constitutionele hoofdstad van Bolivia en de zetel van het hooggerechtshof. Het historische koloniale centrum (een UNESCO World Heritage Site sinds 1991) is erg leuk en het uitzicht vanaf La Recoleta, met name rondom zonsondergang, is fantastisch. Eén van attracties in de buurt is het Parque Cretácico Cal Orck’o, een plek waar je de grootste verzameling dinosaurusvoetstappen kunt zien. Meer dan 60 miljoen jaar geleden lieten de dino’s hun pootafdrukken achter in een modderige vlakte die recent door graafwerkzaamheden van een cementfabriek aan de oppervlakte zijn gekomen. Erg gaaf.

Omdat we niet zo’n zin hadden in nóg een enorm lange busrit, vlogen we van Sucre naar La Paz (hoogte 3.640 m). Je kon tijdens de vlucht heel erg mooi de Altiplano zien, de hoogvlakte van de Andes (gemiddelde hoogte 3300 m). De stad, de administratieve hoofdstad van Bolivia, werd in een canyon van Choqueyapu rivier gebouwd en het uitzicht vanaf de rand van de Altiplano is werkelijk adembenemend. Het is een grote drukke stad en lang niet zo mooi als Sucre. Maar het was leuk om er rond te lopen en één van Bolivia’s speciale snacks uit te proberen: de salteña. Het is een soort empanada en, hmm, zeker niet mijn favoriet (een hartig hapje met zoet deeg??). Karin vond het heerlijk en haalde een tweede ronde toen we in de beste salteñaria waren van La Paz. Vanuit La Paz hebben we een interessante tour gedaan naar Tiwanaku (Tiahuanacu), een archeologische site iets ten westen van La Paz en niet ver van het Titicaca meer. De Tiwanaku worden gezien als een belangrijke pre-columbiaanse cultuur en één van de belangrijkste voorgangers van het Inka rijk. Op de weg terug hebben we, nog een, Valle de la Luna bezocht met erg rare rotspartijen. Het coca museum is ook erg leuk. Het toont een interessante, alhoewel enigszins gekleurde, kijk op het cocablad. En, woehoe, ze verkopen er erg goede cocasnoepjes.. 🙂

Vanuit La Paz zijn we per bus naar Copacabana gegaan, het belangrijkste maar kleine stadje aan de Boliviaanse kust van het Titicaca meer. Het meer (hoogte 3.812 m) is het grootste in zuid amerika en het hoogste commercieel bevaren meer ter wereld. Na aankomst hebben we één van de eilandjes in de buurt bezocht, Isla del Sol. Op het eiland staan veel ruines die stammen uit de tijd van het Inka rijk. Volgens de Inka religie werd de zonnegod hier geboren. Na een korte stadstour en een vermoeiende (sorry meiden dat ik jullie omhoog gesleept heb) wandeling de heuvel op (4100 m, de Mont Blanc met z’n 4810 m is dus eigenlijk voor watjes) voor mooie uitzichten op Copacabana en het meer, was het helaas tijd om afscheid te nemen van Karin (snotter). Haar 2 weken-en-een-beetje vakantie zaten erop dus moest ze terug naar La Paz om naar huis te vliegen. Bedankt K. Het was erg leuk en gezellig om je bij ons te hebben!

Marinda (die we tijdens de Uyuni tour hadden ontmoet en die zich inmiddels bij ons heeft aangesloten) en wij zijn daarna per bus naar Puno in Peru vertrokken. Puno (hoogte 3.860 m) is een stadje aan de andere, Peruviaanse, kant van het meer. Het is wat groter dan Copacabana, drukker, maar ook leuk. Vooral omdat er een festival aan de gang is met traditionele muziek en dans. Van hier uit kun je makkelijk de beroemde, drijvende Uros eilanden bezoeken. De Uros indianen besloten lang geleden om de kust te verlaten en zich permanent op het meer te vestigen, op kunstmatig gemaakte drijvende eilanden van riet. Het is best wel maf om daar op rond te lopen maar erg leuk om de Uros families in hun huizen te bezoeken en meer te weten te komen over hun manier van leven. Okay, er wordt wel van je verwacht dat je wat souvenirs koopt maar ach…